Participatory and Workplace Democracy: A Theoretical Development in Critique of Liberalism

زمان نیاز به اقدام و واکنش دارد، اما ناامیدی نیست،" رونالد ام. میسون در این استدلال درست ساخته شده ادعا می کند که همه باید کنترل بیشتری بر روی داشته باشند. زندگی آنها و اینکه این کنترل نه تنها در خانه و در ساعات اوقات فراغت بلکه در محل کار نیز باید اعمال شود.

میسون لیبرالیسم را متهم می کند که از لحاظ نظری متحد دموکراسی است، به عنوان مقصر اصلی در محروم کردن ما از صدای در محل کار، مکان. جایی که اکثر ما نزدیک به یک سوم روز خود را سپری می کنیم. مشکل این است که لیبرالیسم کلاسیک زندگی را به دو حوزه تقسیم می کند: اجتماعی و سیاسی. زندگی، آزادی و دارایی ـ در واقع هر چیزی که انسان برای آن ارزش قائل است ـ در گوی اجتماعی قرار می گیرد. بنابراین لیبرالیسم از حوزه اجتماعی دفاع می کند، حوزه سیاسی را تحقیر می کند. برای لیبرال‌ها، حوزه سیاسی کثیف است، چیزی که باید از آن اجتناب کرد، مگر توسط آن معدود نمایندگان دولتی که برای محافظت از جان، آزادی و دارایی انتخاب می‌کنیم.

با این حال، امر سیاسی بخش عمده ای از زندگی ما را تشکیل می دهد، و به گفته میسون، در آن قرار دارد. سطحی از محل کار که بتوانیم عادات مشارکت را به دست آوریم که به زندگی اجتماعی ما نیز منتقل می شود. او نشان می‌دهد که افرادی که در تصمیم‌گیری در محل کار مشارکت می‌کنند، احتمالاً وارد عرصه دولتی می‌شوند. مشارکت باعث ایجاد مشارکت می شود. عدم مشارکت باعث ایجاد بی تفاوتی می شود. بنابراین، میسون استدلال می کند، مشارکت دموکراتیک در محل کار هم برای فرد و هم برای جامعه سودمند است.

“The times demand action and reaction, but not despair,” contends Ronald M. Mason in this soundly constructed argument that all should have more control over their lives and that this control should be exercised not only in the home and during hours of leisure but in the workplace as well.

Mason indicts liberalism, theoretically an ally of democracy, as the chief culprit in de­priving us of a voice in the workplace, the place where most of us spend nearly a third of our days. The problem is that classical lib­eralism divides life into two spheres: the so­cial and the political. Life, liberty, and prop­erty—everything, in fact, that the human being values—fall into the social orb. There­fore liberalism champions the social sphere, scorns the political. To the liberal, the politi­cal sphere is sordid, a thing to be avoided except by those few governmental represen­tatives we elect to protect life, liberty, and property.

Yet the political constitutes a major por­tion of our lives, and, according to Mason, it is at the level of the workplace that we can acquire the habits of participation that will carry over into our community lives as well. He demonstrates that people who participate in decision making in the workplace are likely to enter the governmental arena. Participation creates involvement; nonpar­ticipation breeds apathy. Thus, Mason ar­gues, democratic participation in the work­place benefits both the individual and the community.