Partial Hospitalization: A Current Perspective

زمانی نه چندان دور، زمانی بود که تنها گزینه‌های درمانی برای بیمارانی که نیاز به مراقبت روانپزشکی داشتند، 50 دقیقه ساعت از یک سو یا بستری شدن تمام وقت در بیمارستان از سوی دیگر بود. بسیاری از ما در آن روزها متقاعد شده بودیم که درمان می تواند و در واقع باید با حداقل مشارکت خانواده بیمار انجام شود. ما واقعاً در نظر نگرفتیم که جامعه ای که یک بیمار در آن زندگی می کرد نقش مهمی در بیماری یا درمان آن داشته باشد. این فرضیات ساده لوحانه به شدت به چالش کشیده شد، البته با پرسش های روانپزشکان اجتماعی در دهه 50 و ادامه رشد بی سر و صدا جنبش حقوق بیماران. بنابراین تصادفی نیست که وقتی جنبش روانپزشکی جامعه در اواسط دهه 60 به عنوان یک نیروی قدرتمند برای تغییر عمیق در شیوه سنتی ما ظهور کرد، مفهوم بستری شدن جزئی در بیمارستان، که حداقل 30 سال پیش قابل ردیابی است، تبدیل به نمادی شد. روانپزشکی اجتماعی جدید بستری شدن جزئی در بیمارستان مزایای منحصر به فردی داشت که به خوبی با زمانه سازگاری داشت: این امر باعث جدایی بیمار و خانواده اش نمی شد. هزینه تحویل آن بسیار کمتر از مراقبت های بستری است. و از انگ نهادینه شدن پرهیز کرد و در عین حال مراقبت بسیار بیشتری نسبت به ساعت روان درمانی سنتی ارائه داد. در طی چند سال، چندین مطالعه به خوبی کنترل شده مستند کردند که تقریباً همه بیمارانی که به طور معمول به صورت بستری تحت درمان قرار می‌گرفتند، می‌توانستند به طور مؤثری در بیمارستان روزانه مدیریت و درمان شوند.

There was a time, not long ago, when the only treatment options considered to be worthwhile for patients requiring psychiatric care were the 50-minute hour on the one hand, or full-time hospitalization on the other. Most of us were convinced in those days that treatment could, and indeed should, take place with a minimum of involvement by the patient's family. Nor did we really consider that the community in which a patient lived was a significant contributor to either his illness or its cure. These naive assumptions were strongly challenged, of course, be­ ginning with the questions of social psychiatrists in the 50s and con­ tinuing with the quiet growth of the patients' rights movement. Thus it is no mere coincidence that when the community psychiatry movement emerged in the mid-60s as a powerful force for profound change in our traditional practice, the concept of partial hospitalization, which can be traced back at least 30 years, became a symbol of the new social psychiatry. Partial hospitalization had singular advantages well attuned to the times: it did not force a separation between the patient and his family; it cost far less to deliver than inpatient care; and it avoided the stigma of institutionalization while still providing far more care than the traditional psychotherapeutic hour. In a few years' time, several well­ controlled studies documented that virtually all patients who were cus­ tomarily treated on an inpatient basis could be effectively managed and treated in a day hospital.