Parteigruppen in der Großstadt: Untersuchungen in einem Berliner Kreisverband der CDU

مؤسسه علوم سیاسی به عنوان جلد 6 از نوشته های او، "مطالعاتی در مورد توسعه احزاب آلمان تا انتخابات فدرال 1953" را منتشر کرده است. زیگموند نویمان در مقدمه این اثر به مهم ترین مشکلات تحقیق حزبی پرداخت که پس از جنگ در آلمان نیز احیا شد. وی خاطرنشان کرد که جامعه شناسی حزبی تنها به مسائل مربوط به موقعیت و عملکرد احزاب سیاسی در نظام حزبی و نظم سیاسی یک کشور نمی پردازد، بلکه از زمان کار پر شور رابرت میشلز، مشکل ساختار درونی افراد نیز مطرح است. احزاب مورد توجه خاص بوده است که علوم سیاسی بیدار شده است. انتقاد شدیدی که مردم از سال 1945 با آن رستاخیز و توسعه احزاب آلمانی را دنبال کرده اند، از یک سو به نقشی که آنها در سیستم حکومتی دموکراتیک بر عهده گرفته اند، به ارتباطات خارجی، برنامه ها و خط سیاسی آنها اشاره دارد. دنبال. از سوی دیگر، او بارها و بارها با غیرت خاصی به واقعیت سازمانی احزاب فردی روی می آورد. هر چه بیگانگان کمتر در مورد فرآیندهای عقیده و تصمیم گیری در این احزاب اطلاعات داشته باشند، علاقه بیشتری به تلاش برای تفسیر برخی از علائم، مانند بی علاقگی اعضا یا سخت گیری گروه های رهبری درون حزبی دارند. در نتیجه، بسیاری از هموطنان ما یک کلیشه نسبتاً منفی در مورد عملکرد درونی احزاب سیاسی ایجاد کرده اند. اینها به طور گسترده به عنوان سازمان های بوروکراتیک و بزرگ که توسط یک الیگارشی نسبتاً باثبات اداره می شوند، در نظر گرفته می شوند که در شکل گیری عقاید اعضای خود دستکاری شده اند و دیگر با تصورات عمومی یک حزب دموکراتیک مطابقت ندارند.

Als Band 6 seiner Schriften hat das Institut für politische Wissenschaft nStudien zur Entwicklung der deutschen Parteien bis zur Bundestagswahl 1953« veröffentlicht. Sigmund Neumann hat in der Einleitung zu dieser Schrift die wichtigsten Probleme der nach dem Kriege auch in Deutschland wieder aufgelebten Parteienforschung behandelt. Er hat darauf hingewiesen, daß die Parteiensoziologie sich nicht nur mit den Fragen der Stellung und der Funktion politischer Parteien im Parteiensystem und in der politischen Ordnung eines Landes befaßt, sondern daß seit Robert Michels' aufsehenerregenden Arbeiten insbesondere die Problematik der Binnenstruktur einzel­ ner Parteien das Interesse der politischen Wissenschaft wachgerufen hat. Die lebhafte Kritik, mit der die öffentlichkeit das Wiedererstehen und die Ent­ wicklung der deutschen Parteien seit 1945 verfolgt, bezieht sich einerseits auf die Rolle, die sie im demokratischen Regierungssystem übernommen haben, auf ihre Außenverbindungen, ihre Programmatik und die von ihnen verfolgte politische Linie. Sie wendet sich auf der anderen Seite mit besonderem Eifer immer wieder der Organi­ sationswirklichkeit einzelner Parteien zu. Je weniger Außenstehende über die Prozesse der Meinungs- und der Willensbildung innerhalb dieser Parteien wissen, desto inter­ essierter versuchen sie gewisse Symptome etwa der Teilnahmslosigkeit von Mit­ gliedern oder der Verharschung innerparteilicher Führungsgruppen zu interpretieren. Auf diese Weise hat sich bei vielen unserer Mitbürger ein recht negatives Meinungs­ klischee über die innere Verfassung der politischen Parteien entwickelt. Diese werden weithin angesehen als bürokratisierte, von einer relativ festen Oligarchie geleitete, in der Meinungsbildung ihrer Mitglieder manipulierte Großorganisationen, die den landläufigen Vorstellungen von einer demokratischen Partei nicht mehr entsprechen.