Parasites and Pathogens: Effects On Host Hormones and Behavior

وقتی من و نانسی بکیج برای اولین بار در آزمایشگاه لین ریدیفورد در دانشگاه واشنگتن در اواسط دهه 1970 ملاقات کردیم، زمینه های انگل شناسی، رفتار، و غدد درون ریز پر رونق و دور از دسترس بودند - رشته هایی که هیچ خطر جدی تلاقی نداشتند. شایعاتی وجود داشت مبنی بر اینکه آنها ممکن است نقاط مشترکی داشته باشند: جنبه های رفتاری انتقال انگل (کانینگ و رایت، 1972) به تازگی ظهور کرده بود، با اخبار هیجان انگیز نه تنها از نحوه رفتار خود انگل ها، بلکه در مورد کرم های ماکیاولی که باعث جابجایی میزبان های میانی شده بود. پاسخ‌های اساسی به نور و اغتشاش، در این فرآیند در برابر شکار میزبان بعدی آسیب‌پذیرتر می‌شوند (هولمز و بتل، 1972). در همین حال، زیست‌شناسانی مانند میریام روچیلد (رجوع کنید به Dedication)، G. B. Solomon (1969) و خود لین ریدیفورد (1975) پیشنهاد کرده‌اند که رام غدد درون‌ریز انگلی ممکن است ظریف و فراگیر باشد. با این حال، به طور کلی، سایت‌های داستانی به‌عنوان ارگانیسم‌های ناهنجار در نظر گرفته می‌شدند، شاید برای چند داستان درست قبل از اینکه دوباره توجه ما را به حیوانات واقعی معطوف کنیم، خوب باشد. در دهه پس از آن، پائولین لارنس (1986a,b)، دیوی جونز (جونز و همکاران، 1986)، نانسی بکیج (بکیج، 1985؛ بکیج و تمپلتون، 1986)، و دیگران، از جمله بسیاری از افراد در این جلد، چیزی باقی نگذاشتند. تردید وجود دارد که ترکیب میزبان-انگل در سیستم‌های حشرات از نظر فیزیولوژیکی متمایز از همتای غیرپارازیته‌اش بوده باشد که فراتر از آسیب‌شناسی فاحش بود.

When Nancy Beckage and I first met in Lynn Riddiford's laboratory at the University of Washington in the mid 1970s, the fields of parasitology, behavior, and endocrinology were thriving and far-flung--disciplines in no serious danger of intersecting. There were rumors that they might have some common ground: Behavioural Aspects of Parasite Transmission (Canning and Wright, 1972) had just emerged, with exciting news not only of the way parasites themselves behave, but also of Machiavellian worms that caused intermediate hosts to shift fundamental responses to light and disturbance, becoming in the process more vulnerable to predation by the next host (Holmes and Bethel, 1972). Meanwhile, biologists such as Miriam Rothschild (see Dedication), G. B. Solomon (1969), and Lynn Riddiford herself (1975) had suggested that the endocrinological rami­ of parasitism might be subtle and pervasive. In general, however, para­ fications sites were viewed as aberrant organisms, perhaps good for a few just-so stories prior to turning our attention once again to real animals. In the decade that followed, Pauline Lawrence (1986a,b), Davy Jones (Jones et al. , 1986), Nancy Beckage (Beckage, 1985; Beckage and Templeton, 1986), and others, including many in this volume, left no doubt that the host-parasite combination in insect systems was physiologically distinct from its unparasitized counterpart in ways that went beyond gross pathology.