Paradigm Debates in Curriculum and Supervision: Modern and Postmodern Perspectives

بحث‌های پارادایم در جامعه پژوهشی آموزشی یک اتفاق مکرر است. بحث های پارادایم در سایر زمینه های آموزشی، مانند برنامه درسی و نظارت، چگونه درک و عملکرد مربیان را شکل می دهد؟ در این جلد پیشنهاد می‌شود که پایبندی مربیان به دیدگاه‌های خاص برنامه درسی و نظارت در هدایت باورها و اقدامات بعدی آنان مؤثر باشد. به عنوان مثال، یک باور عمومی پذیرفته شده این است که اگر فردی دیدگاه مکانیکی از برنامه درسی اتخاذ کند، احتمالاً برنامه درسی مبتنی بر اهداف از پیش تعیین شده ارائه می‌کند و پیشرفت دانش‌آموز را در ارتباط با اهداف تدوین‌شده ارزیابی می‌کند. پست مدرنیست ها معتقدند که چنین مربیانی به دوشاخه شدن سفت و سخت و منطق خطی محدود محدود می شوند. در نظارت، رهبران آموزشی که طرفدار سبک‌های رهبری متشکل از رفتارهای استبدادی هستند، تمایل به ایجاد جو مدرسه‌ای دارند که به نفع رویکرد از بالا به پایین به روابط انسانی است. رهبران خودکامه بر ساختارها و سبک های سازمانی سلسله مراتبی تکیه می کنند که به دنبال القای تبعیت و تبعیت هستند. با این حال، مدیران بالقوه ای که می خواهند پیشنهادهای ملموس در عمل اجرا شود، دیدگاه های مدرن نظارت را مفید می یابند. در مقابل، ناظران پست مدرن ادعا می کنند که چنین رهبرانی از ظهور روابط مرتبط و معتبر که ممکن است زمانی رخ دهد که ساختارهای سلسله مراتبی مرسوم کاهش می یابد و خطوط باز ارتباط بین معلمان، دانش آموزان و مدیران هنجاری می شود، منع می شوند.

فصول این کتاب تجزیه و تحلیل عمیقی از چگونگی تأثیر تمایل افراد نسبت به دیدگاه های مدرن و پست مدرن از برنامه درسی و نظارت ارائه می دهد: (1) توسعه برنامه درسی، (2) سبک های تدریس، (3) رهبری. سبک‌ها، (4) ارزشیابی معلم و دانش‌آموز، و (5) مأموریت‌های ذاتی برای ایجاد برنامه‌های آماده‌سازی حرفه‌ای که در خدمت ترویج عملکرد موجود یا ایجاد نظم جدیدی از معلمان و مدیران هستند.

Paradigm debates in the educational research community are a frequent if not common occurrence. How do paradigm debates in other educational fields, such as curriculum and supervision, shape educators' understanding and practice? In this volume, it is suggested that educators' adherence to particular views of curriculum and supervision is influential in guiding their beliefs and subsequent actions. For example, a widely accepted belief is that if an individual adopts a mechanistic view of the curriculum, then s/he is likely to deliver a curriculum grounded in pre-established objectives and evaluate student achievement in relationship to formulated objectives. Postmodernists contend that such educators are bound by rigid bifurcation and a constrictive linear logic. In supervision, educational leaders who favor leadership styles comprised by autocratic behaviors, tend to create school climates that favor a top-down approach to human relationships. Autocratic leaders rely on hierarchical organizational structures and styles that seek to instill compliance and subordinance. Yet prospective administrators who want concrete proposals put in practice find modern perspectives of supervision helpful. In contrast, postmodern supervisors allege that such leaders disallow the emergence of relevant and authentic relationships that might occur when conventional hierarchical structures are diminished and open lines of communication between teachers, students, administrators become normative.

The chapters in this book present an in-depth analysis of how an individual's predisposition towards modern and postmodern views of curriculum and supervision are likely to influence: (1) curriculum development, (2) teaching styles, (3) leadership styles, (4) teacher and student evaluation, and (5) the missions intrinsic to the creation of professional preparation programs that serve to promulgate existing practice or create a new order of teachers and administrator.