Paper Sons and Daughters: Growing up Chinese in South Africa

خاطرات گیرا اوفریدا هو با جزئیات صمیمی شرح می‌دهد که در جامعه چینی به حاشیه رانده شده ژوهانسبورگ در دوران آپارتاید دهه‌های 1970 و 1980 به چه شکل بوده است. همانطور که هو توصیف می‌کند، چینی‌ها عمدتا نادیده گرفته می‌شوند، به محله‌ها و مشاغل خاصی تنزل داده می‌شوند و در نوعی منطقه خاکستری بین سیاه‌پوستان و سفیدپوستان زندگی می‌کنند. تا زمانی که آنها به این قوانین پایبند بودند، تنها می ماندند.

هو سفرهای جداگانه ای را که والدینش قبل از اینکه یکدیگر را بشناسند، توصیف می کند که هر کدام از چین و هنگ کنگ را در اوایل 1960 ترک کردند و به آفریقای جنوبی رسیدند غیرقانونی است. مهاجران پدرش در نهایت تبدیل به یک به اصطلاح "مرد فاهفی" شد و یک بازی اعداد کوچک را در شهرستان‌های سیاه‌پوست اجرا می‌کرد که یکی از معدود فرصت‌هایی بود که در آن زمان برای او وجود داشت. هو با جزئیات عاشقانه عادات کاری پدرش را شرح می دهد: انتخاب اغلب مرموز اعداد روی میز آشپزخانه، دفاتر حسابداری که به دقت نگهداری می شوند، و به خصوص رانندگی روزانه به شهرستان ها، جایی که او در گوشه و کنار خیابان از صندلی خود تجارت می کرد. ماشین. گاهی اوفریدا او را در این بازدیدهای شهرک همراهی می‌کرد و به او چشم‌اندازی روشن‌بخش در جامعه طبقه‌بندی شده ارائه می‌کرد. به طرز غم انگیزی، در چنین دیداری بود که پدرش - که بسیار شخصیت اصلی در خاطرات هو است - با پایانی غم انگیز روبرو شد.

از بسیاری جهات، زندگی چینی ها در آفریقای جنوبی مستقل بود. . آنها با سخت کوشی، رعایت قوانین و اجتناب از درگیری، توانستند از روش های سنتی چینی پیروی کنند. اما برای اوفریدا، که در آفریقای جنوبی متولد شد، تأثیرات فرهنگ اطراف به زندگی او نفوذ کرد، همانطور که یک بیداری سیاسی رخ داد. پسرها و دختران کاغذی یک تاریخچه خانوادگی به طرز شگفت انگیزی است که با هر کسی که به تجربیات مهاجران چینی یا شاید هر مهاجری در سراسر جهان علاقه دارد طنین انداز می شود.

Ufrieda Ho’s compelling memoir describes with intimate detail what it was like to come of age in the marginalized Chinese community of Johannesburg during the apartheid era of the 1970s and 1980s. The Chinese were mostly ignored, as Ho describes it, relegated to certain neighborhoods and certain jobs, living in a kind of gray zone between the blacks and the whites. As long as they adhered to these rules, they were left alone.

Ho describes the separate journeys her parents took before they knew one another, each leaving China and Hong Kong around the early1960s, arriving in South Africa as illegal immigrants. Her father eventually became a so-called “fahfee man,” running a small-time numbers game in the black townships, one of the few opportunities available to him at that time. In loving detail, Ho describes her father’s work habits: the often mysterious selection of numbers at the kitchen table, the carefully-kept account ledgers, and especially the daily drives into the townships, where he conducted business on street corners from the seat of his car. Sometimes Ufrieda accompanied him on these township visits, offering her an illuminating perspective into a stratified society. Poignantly, it was on such a visit that her father—who is very much a central figure in Ho’s memoir—met with a tragic end.

In many ways, life for the Chinese in South Africa was self-contained. Working hard, minding the rules, and avoiding confrontations, they were able to follow traditional Chinese ways. But for Ufrieda, who was born in South Africa, influences from the surrounding culture crept into her life, as did a political awakening. Paper Sons and Daughters is a wonderfully told family history that will resonate with anyone having an interest in the experiences of Chinese immigrants, or perhaps any immigrants, the world over.