Pandemic and Crisis Discourse: Communicating COVID-19 and Public Health Strategy

همه‌گیری COVID-19 منجر به انبوهی از بازتاب‌های انتقادی در مورد شیوه‌های گفتمانی مربوط به مسائل بهداشت عمومی شده است. این جلد با قرار دادن ارتباطات بحران در مرکز بحث‌های اجتماعی و سیاسی در مورد پاسخ به همه‌گیری، استراتژی‌های گفتمانی مورد استفاده در موقعیت‌های مختلف را تحلیل می‌کند.

این کتاب با بررسی اینکه چگونه گفتمان بحران به بخشی از مدیریت بحران بهداشت عمومی تبدیل شده است، بر وظایف و چالش‌های ارتباطی هم برای سخنرانان و هم برای مخاطبان عمومی آنها در هفت زمینه تمرکز دارد:

- ایجاد اقتدار گفتمانی و سیاسی
- ارتباط رسمی دولتی و کارشناسی با مردم
- درک عمومی از ارتباطات دولتی
- مشروعیت بخشیدن به مدیریت بهداشت عمومی به عنوان یک "جنگ"
- قضاوت و سرزنش دیگران جمعی
- مقایسه بین ملی و رقابت
- همدلی و تشویق

فصول با پوشش گفتمان های جهانی از آسیا، اروپا، خاورمیانه، آمریکای شمالی و جنوبی و نیوزلند، از داده های مبتنی بر پیکره استفاده می کنند. برای روشن کردن این موضوعات از زبان های مختلف. با توجه به بحث بحران در حال حاضر موضوع بحث های شدید ملی و بین المللی در مورد مناسب بودن سبک های ارتباطی خاص، مدیریت اطلاعات و "بهداشت کلامی"، گفتمان همه گیر و بحران مداخله معتبری از کارشناسان زبان ارائه می دهد.

The COVID-19 pandemic has led to a host of critical reflections about discourse practises dealing with public health issues. Situating crisis communication at the centre of societal and political debates about responses to the pandemic, this volume analyses the discursive strategies used in a variety of settings.

Exploring how crisis discourse has become a part of managing the public health crisis itself, this book focuses on the communicative tasks and challenges for both speakers and their public audiences in seven areas:

- establishment of discursive and political authority
- official governmental and expert communication to the public
- public understanding of government communication
- legitimation of public health management as a 'war'
- judging and blaming a collective other
- cross-national comparison and rivalry
- empathy and encouragement

Covering global discourses from Asia, Europe, the Middle East, North and South America, and New Zealand, chapters use corpus-based data to cast light on these issues from a variety of languages. With crisis discourse already the object of fierce national and international debates about the appropriateness of specific communicative styles, information management and 'verbal hygiene', Pandemic and Crisis Discourse offers an authoritative intervention from language experts.