Pädiatrische Ultraschalldiagnostik

یک روش تشخیصی مانند سونوگرافی که به سختی بار بیمار را تحت فشار قرار می دهد و خطری ندارد، برای معاینه کودکان ایده آل است. بنابراین جای تعجب است که پزشکان اطفال، علیرغم تجربه عالی در پزشکی بزرگسالان، تنها با تردید این روش را انجام دادند و در ابتدا تنها پس از تشخیص دقیق رادیولوژی و پزشکی هسته ای نشانه ای را مشاهده کردند. در نتیجه کار علمی فشرده روی روش و مطمئناً با اصلاح فنی دستگاه ها، ارزیابی تغییر کرده است. سونوگرافی اکنون در ابتدای تشخیص مورفولوژیک است و بنابراین وظیفه تعیین مسیر را دارد. می‌تواند تشخیص‌های بیشتر را غیرضروری کند یا راه را برای استفاده هدفمند و در نتیجه ملایم و منطقی نشان دهد. این بدان معناست که دیگر مکمل اشعه ایکس نیست، بلکه یافته‌های بالینی را تکمیل می‌کند و در نتیجه بر نشانه و اجرای آزمایش‌های اشعه ایکس تأثیر می‌گذارد. استراتژی معاینه تغییر یافته نیز تأثیراتی بر کلینیک داشت. فقدان خطر معاینه هنگام استفاده از سونوگرافی ما را ملزم به نتیجه گیری تشخیصی حتی از نشانه های غیر اختصاصی یک فرآیند پاتولوژیک می کند. در نهایت، این تنها راه برای بهبود قاطع تشخیص زودهنگام بسیاری از بیماری ها (مانند ناهنجاری های دستگاه ادراری، نقایص قلبی، خونریزی های مغزی، هجوم و غیره) است. از اینجا می توان به راحتی استنباط کرد که سونوگرافی منجر به ارزیابی جدیدی از برخی علائم شده است و بهبود تشخیص اولیه و پیشرفت نیز تا حدی بر رویکرد درمانی تأثیر گذاشته است.

Ein diagnostische Methode wie die Sonographie, die den Patienten so gut wie nicht belastet und keine Risiken in sich birgt, bietet sich zur Untersuchung von Kindern geradezu an. Daher überrascht es, daß die Pädiatrie dieses Verfahren trotz hervorragender Erfahrungen in der Erwachsenenmedizin nur zögernd aufgriff und zunächst eine Indikation nur nach eingehender radiologischer und nuklearmedizinischer Diagnostik sah. Als Ergebnis intensiver wissenschaftlicher Beschäftigung mit der Methode und sicher­ lich auch gefördert durch die technische Verfeinerung der Geräte hat sich die Einschätzung gewandelt. Die Sonographie steht mittlerweile am Be­ ginn der morphologischen Diagnostik und hat damit die Funktion der Weichenstellung. Sie kann eine weiterführende Diagnostik überflüssig machen oder aber den Weg für deren gezielten und damit schonenden und rationellen Einsatz weisen. Das heißt, sie ergänzt nicht mehr den Röntgen-, sondern den klinischen Befund und beeinflußt damit die Indikation und Durchführung von Röntgenuntersuchungen. Die veränderte Untersuchungsstrategie hat ihrerseits auch Rückwirkun­ gen auf die Klinik gehabt. Das fehlende Untersuchungsrisiko beim Einsatz der Sonographie verpflichtet uns, auch aus unspezifischen Hinweisen auf einen pathologischen Prozeß diagnostische Konsequenzen zu ziehen. Nur durch dieses Vorgehen kann letztlich die Frühdiagnostik vieler Erkrankun­ gen (z. B. Harnwegsfehlbildungen, Herzfehler, Hirnblutungen, Invaginatio­ nen ete. ) entscheidend verbessert werden. Daraus läßt sich leicht ableiten, daß die Sonographie zu einer neuen Bewertung mancher Symptome geführt hat und daß die verbesserte Früh- und Verlaufsdiagnostik teilweise auch Einfluß auf das therapeutische Vorgehen genommen hat.