Ozone journal

از \"ازون ژورنال\"
 
کانتاتا باخ در مینور B-flat در کاست،
ما زیر آسمان گلخانه نشستیم، UVB ها هک کردند
در اسیدها و اکسیدها و سپس می توانستم تفاوت
 
بین یک ابوا و یک باسون را بشنوم
در لبه رودخانه در زیر پوشش
درختان در تنفس ما تنفس می کردند؛
 
چیزی در آن سوی رودخانه بود،
چیزی که هر دوی ما در حال خارش بودیم
 
پیوندهای رادیکال شکسته شد، تاریخ تبدیل به علم شد.
ما هرگز مثل هم نبودیم.
 < BR> عنوان شعر ازون ژورنال پیتر بالاکیان دنباله ای از پنجاه و چهار بخش کوتاه است که هر بخش شعری به خودی خود است و خاطرات سخنران از حفاری استخوان قربانیان نسل کشی ارامنه در صحرای سوریه را بازگو می کند. گروهی از روزنامه نگاران تلویزیونی در سال 2009. این خاطرات جرقه دیگران را برمی انگیزاند. انحلال ازدواج او، زندگی او به عنوان یک والد مجرد جوان در منهتن در دهه نود، دیدار و گفتگو با پسر عموی در حال مرگ بر اثر ایدز. ساخت مونتاژی که این حس را دارد. تاریخ به عنوان تجربه زیسته این سکانس، اشعار کوتاه‌تری است که زمان‌ها و مکان‌ها را در بر می‌گیرد، از نایروبی تا روستاهای بومیان آمریکا در نیومکزیکو. در زبان پویا و احساسی این اشعار، یادآور می شویم که تاریخ قساوت، تروما و فراموشی، هم جهانی و هم کهن است. اما زیبایی و غنای فرهنگ و انعطاف پذیری عشق را نیز به ما یادآور می شود.

from "Ozone Journal"
 
Bach’s cantata in B-flat minor in the cassette,
we lounged under the greenhouse-sky, the UVBs hacking
at the acids and oxides and then I could hear the difference
 
between an oboe and a bassoon
at the river’s edge under cover—
trees breathed in our respiration;
 
there was something on the other side of the river,
something both of us were itching toward—
 
radical bonds were broken, history became science.
We were never the same.
 
The title poem of Peter Balakian's Ozone Journal is a sequence of fifty-four short sections, each a poem in itself, recounting the speaker's memory of excavating the bones of Armenian genocide victims in the Syrian desert with a crew of television journalists in 2009. These memories spark others—the dissolution of his marriage, his life as a young single parent in Manhattan in the nineties, visits and conversations with a cousin dying of AIDS—creating a montage that has the feel of history as lived experience. Bookending this sequence are shorter lyrics that span times and locations, from Nairobi to the Native American villages of New Mexico. In the dynamic, sensual language of these poems, we are reminded that the history of atrocity, trauma, and forgetting is both global and ancient; but we are reminded, too, of the beauty and richness of culture and the resilience of love.