Oxalate Metabolism in Relation to Urinary Stone

\"متابولیسم اگزالات در رابطه با سنگ ادراری\" سومین تک نگاری است که در \"سری Bloomsbury\" ظاهر می شود. این کتاب که توسط آلن رز ویرایش شده است، ویژگی های بالینی و بیوشیمیایی فعلی متابولیسم اگزالات را شرح می دهد. محتوا و جهت آن اهداف سری را برآورده می کند که بر پیوندهای قوی بین علوم پایه و پزشکی بالینی تأکید دارد. لندن جک تینکر 30 مارس 1988 مقدمه اولین کارگاه آموزشی اگزالات در لندن در سال 1979 برگزار شد و مجموعه مقالات به صورت خصوصی توسط بنیاد ولکام منتشر شد. در آن زمان اهمیت اگزالات ادرار به عنوان یک عامل خطر برای تشکیل سنگ اگزالات کلسیم مهمتر از کلسیم ادرار شناخته شده بود. با این وجود، اندازه‌گیری‌های اگزالات ادرار هنوز چیزهای زیادی را برای دلخواه باقی می‌گذارد و به ویژه تبدیل غیر آنزیمی آسکوربات به اگزالات دوباره کشف نشده است، بنابراین بسیاری از اندازه‌گیری‌ها باید اشتباه بوده باشند. اندازه‌گیری اگزالات پلاسما با روش‌های معقول و در دسترس هنوز دشوار یا غیرممکن بود و در نتیجه هنوز بحث‌ها و گمانه‌زنی‌های زیادی در مورد نحوه کار با اگزالات توسط کلیه‌ها وجود داشت. در هشت سال گذشته کارهای زیادی بر روی متابولیسم اگزالات انجام شده است و به همین دلیل به نظر برگزارکنندگان زمان مناسبی برای برگزاری دومین کارگاه اگزالات است.

"Oxalate Metabolism in Relation to Urinary Stone" is the third monograph to appear in the "Bloomsbury Series". Edited by Alan Rose, the book describes the current clinical and biochemical features of oxalate metabolism. Its content and direction fulfil the goals of the Series emphasising the strong links between basic science and clinical medicine. London Jack Tinker 30 March 1988 Preface The first oxalate workshop was held in London in 1979 and the proceedings published privately by the Wellcome Foundation. At that time the importance of urinary oxalate as a risk factor more important for calcium oxalate stone formation than urinary calcium had been recognized. Nevertheless measurements of urinary oxalate still left a lot to be desired and in particular the non-enzymatic conversion of ascorbate to oxalate had not been rediscovered so that many measurements must have been wrong. Plasma oxalate was still difficult or impossible to measure by any reasonable, accessible methods and consequently there was still much argument and speculation about the handling of oxalate by the kidneys. A lot of work has been performed in the last eight years on oxalate metabolism and it therefore seemed to the organisers to be a good time to hold a second oxalate workshop.