Overreach: Delusions of Regime Change in Iraq

در آستانه حمله به عراق در سال 2003، تعداد زیادی از آمریکایی‌ها این ایده را دیوانه‌وار می‌دانستند. حالا همه، به جز عده‌ای سرسخت، فکر می‌کنند که اینطور بوده است. پس در ذهن مردان و زنان با استعداد و با تجربه که جنگ را طراحی و آغاز کردند چه می گذشت؟ مفروضات آنها چه بود؟ Overreachبا هدف بازیابی این پیش فرض ها انجام می شود.

مایکل مک دونالد فرضیه های استاندارد برای تصمیم به حمله را بررسی می کند و آنها را نشان می دهد. اشتباه بودن یا اهمیت ثانویه: شخصیت پرزیدنت جورج دبلیو بوش، از جمله رابطه او با پدرش. ملاحظات انتخاباتی جمهوری خواهان؛ لابی نفت؛ لابی اسرائیل او همچنین این استدلال را که جنگ به دلیل بی کفایتی دولت بوش شکست خورد، تضعیف می‌کند.

مک‌دونالد استدلال می‌کند که دلایل اساسی‌تر جنگ عراق و شکست آن در بدیهیات اساسی سیاست خارجی آمریکا قرار دارند که برابر است. آرمان های آمریکا با منافعش (تحریف هر دو در این روند) و طرح آن آرمان ها به عنوان قابل اجرا جهانی. متفکران نومحافظه‌کار با این باور که اصول دموکراتیک بدون توجه به تاریخ و فرهنگ منطقه یا آنچه خود عراقی‌ها می‌خواهند، به طور طبیعی و خود به خود نظم را به عراق می‌آورند، با حمایت بسیاری از چپ‌ها، از شکستن کمر قدرت دولتی در زمان صدام حسین حمایت کردند. آنها معتقد بودند که با ایجاد تغییر رادیکال رژیم، ایالات متحده لیبرالیسم، سرمایه داری و دموکراسی را در عراق ترویج می کند. اما کاری که در عوض انجام داد، ایجاد هرج و مرج بود.

In the run-up to the 2003 invasion of Iraq, a fair number of Americans thought the idea was crazy. Now everyone, except a few die-hards, thinks it was. So what was going through the minds of the talented and experienced men and women who planned and initiated the war? What were their assumptions? Overreach aims to recover those presuppositions.

Michael MacDonald examines the standard hypotheses for the decision to attack, showing them to be either wrong or of secondary importance: the personality of President George W. Bush, including his relationship with his father; Republican electoral considerations; the oil lobby; the Israeli lobby. He also undermines the argument that the war failed because of the Bush administration’s incompetence.

The more fundamental reasons for the Iraq War and its failure, MacDonald argues, are located in basic axioms of American foreign policy, which equate America’s ideals with its interests (distorting both in the process) and project those ideals as universally applicable. Believing that democratic principles would bring order to Iraq naturally and spontaneously, regardless of the region’s history and culture or what Iraqis themselves wanted, neoconservative thinkers, with support from many on the left, advocated breaking the back of state power under Saddam Hussein. They maintained that by bringing about radical regime change, the United States was promoting liberalism, capitalism, and democracy in Iraq. But what it did instead was unleash chaos.