Out of character : modernism, vitalism, psychic life

\"شخصیت‌ها\" موجودات خیالی در رمان‌ها هستند که الگوهای رفتاری منسجم آنها را به عنوان یک انسان معتبر می‌سازد. \"شخصیت\" همچنین برای اشاره به ظرفیت یا ناتوانی افراد برای حفظ اصول اصلی استفاده می شود. وقتی شخصیت‌ها ناهماهنگ هستند، در معرض خطر یا غیراخلاقی قرار می‌گیرند، نه اینکه متقاعدکننده باشند. اما چه چیزی پشت این احترام فرهنگ ما برای ثبات تزلزل ناپذیر است؟ خارج از شخصیت شخصیت های ادبی را بررسی می کند که از الگوهای یکپارچگی شخصی فرهنگ ما سرپیچی می کنند. این استدلال می کند که نویسندگان مدرنیست هنری جیمز، گرترود استاین و تی. اس. الیوت از حیات گرایی به عنوان راهی برای اختراع مجدد ابزار به تصویر کشیدن مردم در داستان و شعر الهام گرفتند. این نویسندگان به جای در نظر گرفتن یک شخصیت سفت و سخت به عنوان چیزی که ما را در برابر جزر و مدهای متغیر شرایط تلقیح می کند، بر ضرورت اخلاقی شکل گیری روابط اجتماعی بداهه و پویا پافشاری می کنند. این کتاب با ترسیم تأثیر ادبی ویلیام جیمز، چارلز داروین، فردریش نیچه، و به‌ویژه هنری برگسون، ادعا می‌کند که درک حیات‌گرایانه از روان‌شناسی، عاطفه و ادراک به تعاریف موقعیتی و رابطه‌ای جدیدی از خودبودن منجر شده است. همانطور که موسی نشان می‌دهد، مدرنیست‌ها که با این درس‌های حیاتی زندگی تحریک شده‌اند، به ما این حس را می‌دهند که زندگی روانی در پیچیده‌ترین، پیچیده‌ترین و غیرقابل‌پیش‌بینی‌ترین شکل آن چگونه به نظر می‌رسد.

"Characters" are those fictive beings in novels whose coherent patterns of behavior make them credible as people. "Character" is also used to refer to the capacity—or incapacity—of individuals to sustain core principles. When characters are inconsistent, they risk coming across as dangerous or immoral, not to mention unconvincing. But what is behind our culture's esteem for unwavering consistency? Out of Character examines literary characters who defy our culture's models of personal integrity. It argues that modernist writers Henry James, Gertrude Stein, and T. S. Eliot drew inspiration from vitalism as a way of reinventing the means of depicting people in fiction and poetry. Rather than regarding a rigid character as something that inoculates us against the shifting tides of circumstance, these writers insist on the ethical necessity of forming improvisational, dynamic social relationships. Charting the literary impact of William James, Charles Darwin, Friedrich Nietzsche, and, in particular, Henri Bergson, this book contends that vitalist understandings of psychology, affect, and perception led to new situational and relational definitions of selfhood. As Moses demonstrates, the modernists stirred by these vital life lessons give us a sense of what psychic life looks like at its most intricate, complex, and unpredictable.