Osteosarcoma

این کتاب پیشرفت درخشانی را که در سه دهه گذشته در نتایج بالینی بیماران استئوسارکومایی که با رویکردی چند رشته‌ای درمان می‌شوند، از جمله جراحی نجات اندام همراه با شیمی‌درمانی چند دارویی نئوادجوانت و مدیریت تهاجمی متاستاز ریوی، مرور می‌کند. استئوسارکوم تا اوایل دهه 1970 یک بیماری بد برای نوجوانان و بزرگسالان جوان بود، با نرخ بقای کمتر از 10-15٪ حتی پس از قطع عضو برای اندام های آسیب دیده به دلیل پیشرفت متاستاز ریوی. با توسعه شیمی درمانی نئوادجوانت برای استئوسارکوم، از جمله متوترکسات با دوز بالا، دوکسوروبیسین، سیس پلاتین و ایفوسفامید در اواخر دهه 1970 و 1980، با این حال، پیش آگهی به طور چشمگیری بهبود یافته است. جراحی نجات اندام برای بیماران مبتلا به استئوسارکوم اندام در حال حاضر یک روش جراحی استاندارد طلایی برای بیش از 90 درصد از بیماران مبتلا به بیماری موضعی است. علاوه بر این، متاستازکتومی تهاجمی ریوی برای بیماران مبتلا به متاستاز ریه از استئوسارکوم به بهبود بقای آنها کمک کرده است. اخیراً، رادیوتراپی یون کربن نیز برای بیماران مبتلا به استئوسارکوم غیرقابل برداشت تنه، مانند ستون فقرات و لگن، معرفی شده است. در این جلد نویسنده توضیحات ارزشمندی از یک روش درمانی جدید مهم برای یک رویکرد چند رشته ای برای بیماران استئوسارکوم ارائه می دهد.

This book reviews the brilliant progress made in the past three decades in clinical outcomes for osteosarcoma patients treated with a multidisciplinary approach, including limb-salvage surgery combined with neoadjuvant multidrug chemotherapy and aggressive management of pulmonary metastasis. Osteosarcoma was a miserable disease for adolescents and young adults until the early 1970s, with a survival rate that was less than 10–15% even after amputation for affected limbs because of the progression of pulmonary metastasis. With the development of neoadjuvant chemotherapy for osteosarcoma, including high-dose methotrexate, doxorubicin, cisplatin, and ifosfamide during the late 1970s and the 1980s, however, the prognosis has dramatically improved. Limb-salvage surgery for patients with extremity osteosarcoma is now a gold-standard surgical procedure for more than 90% of patients with localized disease. Additionally, aggressive pulmonary metastasectomy for patients with lung metastasis from osteosarcoma has contributed to improvement of their survival. More recently, carbon-ion radiotherapy has also been introduced for patients with unresectable osteosarcoma of the trunk, as in the spine and pelvis. In this volume the author provides valuable descriptions of an important new treatment modality for a multidisciplinary approach for osteosarcoma patients.