Organizations and Strategies in Astronomy: Volume III

به جلد سوم این مجموعه مفید درباره سازمان ها و استراتژی ها در نجوم (OSA) رسیدیم. این شامل هفده مقاله در طیف گسترده ای از موضوعات، از رصدخانه های مجازی، سازمان های نجوم در جوامع مختلف (جمهوری چک، جمهوری اسلواکی، آفریقای جنوبی)، و نقش ایستگاه های زمینی در رصدخانه های فضایی، تا تضمین کیفیت در آموزش عالی انگلستان است. در این پیشگفتار، من نظراتی را در مورد ایده های بیان شده در این جلد ارائه خواهم کرد، به ویژه از تجربه شخصی خود در زمانی که افسر پروژه تلسکوپ کانادا-فرانسه-هاوایی (CFHT) بودم. اجازه دهید ابتدا به خوانندگان یادآوری کنم که نجوم حال و آینده به طور فزاینده ای به مدیریت سطح بالا وابسته است. همه نمی دانند که برنامه ریزی تلسکوپ فضایی هابل توسط یک نرم افزار شبکه عصبی به نام SPIKE انجام می شود که در کارگاه محرک New Observing Modes for the Next Centuryl توضیح داده شده است، که بخشی از آن در OSA جلد دوم توسط 1. Robson گزارش شده است. تأسیسات رصدی جدید، در فضا یا روی زمین، آنقدر پیچیده هستند که به مهندسان بسیار ماهر و روش‌های مدیریتی دقیق نیاز دارند. هر ساعت رصد در تلسکوپ بسیار بزرگ (VLT) حدود 7000 یورو ارزش دارد که شامل استهلاک هزینه های سرمایه ای در 30 سال می شود. این نه در روش های تخصیص زمان و نه در کنترل روزانه تلسکوپ فضای زیادی برای آماتوریسم باقی نمی گذارد.

We have arrived at the third volume of this useful series on Organiza­ tions and Strategies in Astronomy (OSA). It contains seventeen articles on a wide range of topics, from virtual observatories, astronomy organizations in various communities (Czech Republic, Slovak Republic, South Africa), and the role of ground stations in space observatories, to quality assurance in UK higher education. In this foreword, I shall give some views on ideas expressed in this volume, in particular from my personal experience when I was project officer for the Canada-France-Hawaii Telescope (CFHT). Let me first remind readers that present and future astronomy is in­ creasingly dependent on high-level management. Not everybody knows that the scheduling of the Hubble Space Telescope is performed by a neural­ network software called SPIKE, described in the stimulating workshop New Observing Modes for the Next Centuryl, partly reported in OSA Volume II by 1. Robson. New observing facilities, in space or on the ground, are so complex that they need highly qualified engineers and rigorous management procedures. Each observing hour on the Very Large Telescope (VLT) fa­ cility is worth about EUR 7,000, including the amortization of the capital expenses over 30 years. This does not leave much room for amateurism, neither in the time allocation procedures, nor in the daily telescope control.