Organic Chemistry of Sulfur

در سال‌های اخیر شیمی گوگرد آلی با سرعتی حتی سریع‌تر از پیشرفت بسیار سریع در سایر زمینه‌های شیمی رشد کرده است. این رشد خارق العاده بدون شک بازتابی از تقاضاهای صنعتی و عمومی است: نه تنها گوگرد اخیراً برای اولین بار در تاریخ صنایع شیمیایی مازاد کل داشت، بلکه اکنون به یک خطر اصلی زیست محیطی به شکل دی اکسید گوگرد، سولفوریک تبدیل شده است. اسید و هیدروژن سولفید. دلیل دیگری که در پانزده سال گذشته قابل تشخیص است، تمایل شیمیدانان منفرد و همه انواع مدیران تحقیقاتی برای دور شدن از شیمی ثابت کربن به سمت شیمی کمتر شناخته شده و گاه بکر عناصر دیگر بوده است. که پیوندهای کووالانسی تشکیل می دهند. در نتیجه این جنبش، دهه گذشته شاهد توسعه شیمی گوگرد به شاخه ای سازمان یافته و در حال حاضر بسیار بهتر از شیمی آلی بوده است. جزئیات کافی برای مشاهده روابط متقابل مکانیکی بین واکنش‌های قبلاً نامرتبط روشن شده است و با این شفاف‌سازی کل موضوع در مجموع سیستمی و تقسیم‌بندی شده است. شیمی گوگرد دو ظرفیتی تیول ها، مونو سولفیدها، دی سولفیدها و پلی سولفیدها به خودی خود منطقه بزرگی است که بیشتر آن به کاهش اکسیداسیون و شکستن و تشکیل پیوندهای گوگرد-گوگرد اختصاص دارد، اگرچه در حال حاضر اکتشافات جالبی در مورد واکنش پذیری سولفیدها انجام شده است. پیوندهای گوگرد-کربن خاص البته، این ناحیه دارای شاخه بیوشیمیایی انبوه خود است که شامل آنزیم ها و پروتئین ها می شود.

In recent years organic sulfur chemistry has been growing at an even faster pace than the very rapid development in other fields of chemistry. This phenomenal growth is undoubtedly a reflection of industrial and public demands: not only was sulfur recently in overall surplus for the first time in the history of the chemical industry but it has now become a prin­ cipal environmental hazard in the form of sulfur dioxide, sulfuric acid and hydrogen sulfide. Another reason, discernible in the last fifteen years, has been the desire, on the part of individual chemists and all types of research managers, to move away from the established chemistry of carbon into the less well understood and sometimes virgin chemistries of the other elements which form covalent bonds. As a result of this movement the last decade has seen the development of sulfur chemistry into a well-organized and now much better understood branch of organic chemistry. Enough of the detail has become clear to see mechanistic interrelationships between previously unconnected reactions and with this clarification the whole subject has in tum become systema­ tized and subdivided. The divalent sulfur chemistry of thiols, monosulfides, disulfides and polysulfides is a large area in itself, much of it devoted to oxidation-reduction and the breakage and formation of sulfur-sulfur bonds, although interesting discoveries are now being made about the reac­ tivity of certain sulfur-carbon bonds. Of course, this area has its own mas­ sive biochemical branch involving enzymes and proteins.