Organ Directed Toxicities of Anticancer Drugs

افزودن شیمی‌درمانی به‌عنوان وسیله‌ای مؤثر برای درمان سرطان، تأثیر عمده‌ای بر بدخیمی‌های منتخب انسانی داشته است. به دلیل ناتوانی عمومی در تمایز بین سلول های طبیعی و نئوپلاستیک، انتخاب کمی در داروهای انکولیتیک مورد استفاده در حال حاضر وجود دارد. در نتیجه، زمانی که شیمی درمانی سرطان سیستمیک به عنوان یک درمان مناسب برای مداخله انتخاب شود، سمیت قابل توجهی برای بیمار انتظار می رود. بسیاری از این سمیت، مانند آسیب به مغز استخوان، دستگاه گوارش، یا فولیکول‌های مو، بر اساس این واقعیت قابل پیش‌بینی است که داروهای ضد سرطان سلول‌های در حال تقسیم فعال را از بین می‌برند. این نوع سمیت ها، در حالی که جدی هستند، معمولا قابل کنترل و برگشت پذیر هستند و بنابراین، اغلب به عنوان محدود کننده دوز در نظر گرفته نمی شوند. متأسفانه، چندین مورد از مهم ترین داروهای ضد سرطان نیز به بافت هایی آسیب می رسانند که کسر رشد در آنها نسبتاً کوچک است. چنین سمیت هایی را نمی توان بر اساس ساختار شیمیایی داروها پیش بینی کرد، اغلب در مطالعات پیش بالینی شناسایی نمی شوند و برای اولین بار در مطالعات بالینی به طور مکرر با آن مواجه می شوند. علاوه بر این، بر خلاف بسیاری از سمیت‌های وابسته به تکثیر، سمیت‌های پیش‌بینی‌نشده معمولاً برگشت‌ناپذیر یا فقط تا حدی برگشت‌پذیر پس از قطع مصرف دارو هستند. به همین دلیل، سمیت های پیش بینی نشده را محدود کننده دوز می نامند. آنها مانع مهمی در برابر اثربخشی نهایی چندین داروی ضد سرطانی مهم ما هستند.

The addition of chemotherapy as an effective means to treat cancer has had a major impact on selected human malignancies. Due to a general inability to dif­ ferentiate between normal and neoplastic cells, little selectivity exists in currently used oncolytic drugs. Consequently, significant toxicity to the patient is expected when systemic cancer chemotherapy is chosen as an appropriate therapeutic in­ tervention. Much of this toxicity, such as damage to the bone marrow, gastroin­ testinal tract, or hair follicles, is predictable based upon the fact that anticancer drugs kill actively dividing cells. These types of toxicities, while serious, are usually manageable and reversible and are, therefore, not often considered to be dose limiting. Unfortunately, several of the most important anticancer drugs also damage tissues in which the growth fraction is relatively small. Such toxicities can not be predicted based on the chemical structure of the drugs, are often not detected in preclinical studies, and are encountered frequently for the first time in clinical studies. Further, unlike most of the proliferative-dependent toxicities, the unpre­ dicted toxicities are usually irreversible or only partially reversible upon cessation of drug administration. Because of this, the unpredicted toxicities are referred to as dose limiting. They represent a significant barrier to the ultimate efficacy of several of our most important anticancer drugs.