Opus Dei : an archaeology of duty

در ادامه پادشاهی و شکوه و بالاترین فقر، آگامبن به بررسی ریشه‌های مفهوم اخلاقی ما از وظیفه در تئوری و عمل مسیحی می‌پردازد. عبادت آگامبن که با عهد جدید شروع می‌شود و تا مکتب متأخر و بخشنامه‌های پاپ مدرن ادامه می‌دهد، تلاش‌های کلیسا برای تکرار قربانی تکرار نشدنی مسیح را دنبال می‌کند. در اینجا شخصیت متناقض کشیش است که بیش از پیش ابزار ناب قدرت خدا می شود، به طوری که انگیزه ها و شخصیت او تا زمانی که وظایف کشیشی خود را انجام می دهد کاملاً بی تفاوت است. آگامبن استدلال می کند که در مدرنیته، کشیش مسیحی به الگوی موضوع اخلاقی تبدیل شده است. این را بیش از هر چیز در اخلاق کانتی می بینیم. آگامبن در تقابل هستی‌شناسی مسیحی و مدرن وظیفه با هستی‌شناسی کلاسیک هستی، معتقد است که فلسفه غرب در تنش بین این دو آشکار شده است. این آخرین قسمت در مطالعه ساختارهای سیاسی غرب که در Homo Sacer آغاز شد، کمکی به مطالعه عبادت، بسط تبارشناسی اخلاق نیچه، و بازسازی تاریخ وجود هایدگر است.

In this follow-up to The Kingdom and the Glory and The Highest Poverty, Agamben investigates the roots of our moral concept of duty in the theory and practice of Christian liturgy. Beginning with the New Testament and working through to late scholasticism and modern papal encyclicals, Agamben traces the Church's attempts to repeat Christ's unrepeatable sacrifice. Crucial here is the paradoxical figure of the priest, who becomes more and more a pure instrument of God's power, so that his own motives and character are entirely indifferent as long as he carries out his priestly duties. In modernity, Agamben argues, the Christian priest has become the model ethical subject. We see this above all in Kantian ethics. Contrasting the Christian and modern ontology of duty with the classical ontology of being, Agamben contends that Western philosophy has unfolded in the tension between the two. This latest installment in the study of Western political structures begun in Homo Sacer is a contribution to the study of liturgy, an extension of Nietzsche's genealogy of morals, and a reworking of Heidegger's history of Being.