Optimale Steuerung des Währungsrisikos mit derivativen Instrumenten

مدیریت ریسک ارز در شرایط اقتصاد آلمان، که در آن تعداد کمی از شرکت‌ها بین 50 تا 80 درصد از فروش خود را به ارزهای ثالث تولید می‌کنند، به ویژه به دلیل نوسانات نرخ ارز، مشکلی فوری را نشان می‌دهد. به نظر می رسد به جای کاهش در حال افزایش است. حتی معرفی یورو نیز این مشکل را تغییر نخواهد داد، زیرا بسیاری از ارزهای مهم به نوسان آزادانه ادامه خواهند داد. در عین حال، و تا حدی به عنوان واکنشی به نیاز شرکت ها به پوشش ریسک، حجم بازار ابزارهای مشتقه به شدت در حال افزایش است. در حالی که انبوهی از کارها به کاربردهای احتمالی این قراردادها برای کنترل ریسک ارزی می پردازد، تنها یک ادبیات نظری تصمیم گیری کوچک در مورد استفاده بهینه از قراردادها وجود دارد، که علاوه بر این، شامل قراردادهای جدیدتر نمی شود. کار دکتر مایکل پنیگ یک مشکل غیرمعمول پیچیده و سخت را بر عهده می گیرد و چندین هدف فرعی را دنبال می کند. ابتدا، تناسب اساسی ابزارهای مشتقه برای کنترل ریسک ارز در شرکت ها تعیین می شود، دوم، اظهاراتی در مورد نگرش ریسک شرکت ها با توجه به ریسک ارزی در بازار سرمایه ناقص، و سوم، تحلیل استفاده بهینه از ابزار مشتقه ارائه می شود. ابزارها در برابر پس زمینه نگرش ریسک قبلاً مشتق شده انجام می شود. تجزیه و تحلیل با یک رویکرد مستقل در سطح حرفه ای بالا تحت تاثیر قرار می دهد. از انبوه پیشنهادهای روش‌شناختی و بینش‌های جدید، تنها به چند مورد اشاره می‌شود: اولاً، نظام‌بندی مؤلفه‌های ریسک ارزی و اولین ارزیابی اساسی از مناسب بودن ابزارهای مشتقه برای کنترل تک تک اجزا. بسیار موفق به نظر می رسد.

Das Management des Währungsrisikos stellt unter den Bedingungen der deutschen Volkswirt­ schaft, unter denen nicht wenige Unternehmen zwischen 50% und 80% ihres Umsatzes in Drittwährungen tätigen, ein besonders drängendes Problem dar, zumal die Volatilität der Wechselkurse eher zu-als abzunehmen scheint. Auch die Einführung des Euro wird an dieser Problematik nichts ändern, da viele wichtige Währungen weiterhin frei schwanken werden. Gleichzeitig und zum Teil als Reaktion auf das daraus resultierende Absicherungsbedürfnis der Unternehmen steigt das Marktvolumen derivativer fustrumente stark an. Während sich eine Fülle von Arbeiten mit den Einsatzmöglichkeiten dieser fustrumente zur Steuerung des Währungsrisikos befaßt, gibt es nur eine schmale entscheidungstheoretische Literatur zum optimalen Einsatz der fustrumente, die darüber hinaus die neueren fustrumente nicht mitein­ bezieht Vor diesem Hintergrund nimmt sich die Arbeit von Herrn Dr. Michael Pfennig einer unge­ wöhnlich komplexen und anspruchsvollen Problemstellung an und verfolgt dabei mehrere Teilziele. Erstens wird die grundsätzliche Eignung derivativer fustrumente zur Steuerung des Währungsrisikos in Unternehmen eruiert, zweitens werden Aussagen über die Risikoein­ stellung von Unternehmen hinsichtlich des Währungsrisikos auf einem unvollkommenen Kapitalmarkt abgeleitet und drittens erfolgt eine Analyse des optimalen Einsatzes derivativer fustrumente vor dem Hintergrund der zuvor abgeleiteten Risikoeinstellung. Die Analyse besticht durch eine eigenständige Vorgehensweise auf hohem fachlichen Niveau. Von der Vielzahl methodischer Anregungen und neuartiger Erkenntnisse seien an dieser Stelle nur einige erwähnt: Zunächst erscheint mir die Systematisierung der Komponenten des Währungsrisikos und die erste grundsätzliche Eignungsabschätzung derivativer fustrumente zur Steuerung der einzelnen Komponenten äußerst gelungen.