One Economics, Many Recipes: Globalization, Institutions, and Economic Growth

در یک اقتصاد، بسیاری از دستورها، اقتصاددان برجسته دنی رودریک استدلال می‌کند که نه جهانی‌سازان و نه ضد جهانی‌سازان آن را درست متوجه نشده‌اند. در حالی که جهانی‌سازی اقتصادی می‌تواند برای کشورهایی که در تلاش هستند از فقر بیرون بیایند، موهبتی باشد، موفقیت معمولاً مستلزم پیروی از سیاست‌هایی است که متناسب با واقعیت‌های اقتصادی و سیاسی محلی به جای اطاعت از دیکته‌های سازمان جهانی‌سازی بین‌المللی است. بیانی قطعی از دیدگاه اصلی و تأثیرگذار رودریک در مورد رشد اقتصادی و جهانی‌سازی، یک اقتصاد، دستورهای متعدد نشان می‌دهد که چگونه کشورهای موفق استراتژی‌های منحصربه‌فرد خود را ایجاد می‌کنند - و سایر کشورها چه چیزی می‌توانند از آنها بیاموزند.

برای اکثر جهانی‌سازان. جهانی شدن منبع رستگاری اقتصادی کشورهای در حال توسعه است و کشورها برای بهره مندی کامل از آن باید از مجموعه قوانین جهانی پیروی کنند که توسط سازمان هایی مانند بانک جهانی، صندوق بین المللی پول و سازمان تجارت جهانی طراحی شده و توسط سرمایه گذاران بین المللی اجرا می شود. و بازارهای سرمایه اما برای اکثر ضد جهانی‌سازان، چنین قوانین جهانی چیزی جز دردسر نیست، و هر چه کشورهای فقیر بیشتر خود را در برابر آنها محافظت کنند، وضعیت بهتری دارند. رودریک ساده‌سازی هر دو طرف را رد می‌کند و نشان می‌دهد که کشورهای فقیر نه با تقلید از آنچه تکنوکرات‌های واشنگتن موعظه می‌کنند یا آنچه دیگران انجام داده‌اند، بلکه با غلبه بر محدودیت‌های بسیار خاص خود ثروتمند می‌شوند. و به دور از تضاد با علم اقتصاد، این دقیقاً همان چیزی است که اقتصاد خوب می آموزد.

In One Economics, Many Recipes , leading economist Dani Rodrik argues that neither globalizers nor antiglobalizers have got it right. While economic globalization can be a boon for countries that are trying to dig out of poverty, success usually requires following policies that are tailored to local economic and political realities rather than obeying the dictates of the international globalization establishment. A definitive statement of Rodrik's original and influential perspective on economic growth and globalization, One Economics, Many Recipes shows how successful countries craft their own unique strategies--and what other countries can learn from them.

To most proglobalizers, globalization is a source of economic salvation for developing nations, and to fully benefit from it nations must follow a universal set of rules designed by organizations such as the World Bank, the International Monetary Fund, and the World Trade Organization and enforced by international investors and capital markets. But to most antiglobalizers, such global rules spell nothing but trouble, and the more poor nations shield themselves from them, the better off they are. Rodrik rejects the simplifications of both sides, showing that poor countries get rich not by copying what Washington technocrats preach or what others have done, but by overcoming their own highly specific constraints. And, far from conflicting with economic science, this is exactly what good economics teaches.