On the Normal and the Pathological

نوشته میشل فوکو همه می‌دانند که در فرانسه منطق‌دانان کمی وجود دارند اما تاریخ‌دانان علم بسیارند. و اینکه در «تاسیسات فلسفی» - اعم از تدریس یا تحقیق - جایگاه قابل توجهی را اشغال کرده اند. اما آیا دقیقاً می دانیم که در طول این پانزده یا بیست سال گذشته، تا همان مرزهای تأسیس، «اثری» مانند ژرژ کانگویلهم می تواند برای همان افرادی که از آن جدا شده اند داشته باشد. ، یا به چالش کشیده است، استقرار؟ بله، می دانم، تئاترهای پر سر و صدای تری نیز وجود داشته است: روانکاوی، مارکسیسم، زبان شناسی، قوم شناسی. اما این واقعیت را فراموش نکنیم که همانطور که می‌خواهید به جامعه‌شناسی محیط‌های فکری فرانسه، عملکرد مؤسسات دانشگاهی یا نظام ارزش‌های فرهنگی ما بستگی دارد: در تمام بحث‌های سیاسی یا علمی این شصت سال عجیب گذشته، نقش «فیلسوفان» - منظورم صرفاً کسانی است که آموزش دانشگاهی خود را در گروه فلسفه گذرانده بودند - مهم بوده است: شاید برای خوشایند برخی افراد بسیار مهم باشد. و به طور مستقیم یا غیرمستقیم، همه یا تقریباً همه این فیلسوفان مجبور شده‌اند با تعلیمات و کتاب‌های ژرژ کانگویلهم «سازگار شوند». از اینجا، یک تناقض: این مرد که کارش ریاضت‌آمیز است، عمداً و با دقت به حوزه‌ای خاص در تاریخ علم محدود می‌شود، که به هر حال برای رشته‌ای دیدنی نمی‌گذرد، به نحوی خود را در بحث‌هایی که در آنجا حضور داشته است، یافته است. خودش مواظب بود که هیچوقت نفهمد.

by MICHEL FOUCAULT Everyone knows that in France there are few logicians but many historians of science; and that in the 'philosophical establishment' - whether teaching or research oriented - they have occupied a considerable position. But do we know precisely the importance that, in the course of these past fifteen or twenty years, up to the very frontiers of the establishment, a 'work' like that of Georges Canguilhem can have had for those very people who were separ­ ated from, or challenged, the establishment? Yes, I know, there have been noisier theatres: psychoanalysis, Marxism, linguistics, ethnology. But let us not forget this fact which depends, as you will, on the sociology of French intellectual environments, the functioning of our university institutions or our system of cultural values: in all the political or scientific discussions of these strange sixty years past, the role of the 'philosophers' - I simply mean those who had received their university training in philosophy department- has been important: perhaps too important for the liking of certain people. And, directly or indirectly, all or almost all these philosophers have had to 'come to terms with' the teaching and books of Georges Canguilhem. From this, a paradox: this man, whose work is austere, intentionally and carefully limited to a particular domain in the history of science, which in any case does not pass for a spectacular discipline, has somehow found him­ self present in discussions where he himself took care never to figure.