On the Modern Cult of the Factish Gods

درباره فرقه مدرن خدایان واقعی پروژه ای را ادامه می دهد که برونو لاتور، انسان شناس، فیلسوف و نظریه پرداز بانفوذ مطالعات علم در کتاب خود ما هرگز مدرن نبوده ایم پیش برد. . در آنجا او ایده روشنگری درباره حقیقت علمی جهانی را دوباره توصیف کرد و استدلال کرد که هیچ واقعیتی وجود ندارد که از ساختگی آنها جدا شود. در این اثر مختصر، لاتور به "باور به باور ساده لوحانه" می پردازد، این پیشنهاد که فتیش ها - اشیایی که با قدرت های اسطوره ای سرمایه گذاری شده اند - ساخته شده اند و واقعیت ها ساخته نمی شوند. او با بسیج کار خود در انسان‌شناسی علم، از مفهوم «واقعیت‌ها» استفاده می‌کند تا راهی برای احترام به عینیت حقایق و قدرت فتیش‌ها بدون فراموش کردن این که هر دو ساختگی هستند، کشف کند. در حالی که فتیش پرست به خوبی می داند که فتیش ها ساخته دست بشر هستند، آیکون شکن مدرن به ناچار آیکون های جدیدی را برپا می کند. با این حال مدرن ها هیچ تناقضی را در هسته کار خود احساس نمی کنند. لاتور نقد خود را از نقد، یا امکان میانجیگری بین سوژه و ابژه، یا ساختگی و واقعی را از طریق مفهوم «تصادف» دنبال می‌کند و مقایسه‌های سازنده‌ای بین عمل علمی و پرستش تصاویر بصری و نمادهای مذهبی انجام می‌دهد. div>

On the Modern Cult of the Factish Gods continues the project that the influential anthropologist, philosopher, and science studies theorist Bruno Latour advanced in his book We Have Never Been Modern. There he redescribed the Enlightenment idea of universal scientific truth, arguing that there are no facts separable from their fabrication. In this concise work, Latour delves into the “belief in naive belief,” the suggestion that fetishes—objects invested with mythical powers—are fabricated and that facts are not. Mobilizing his work in the anthropology of science, he uses the notion of “factishes” to explore a way of respecting the objectivity of facts and the power of fetishes without forgetting that both are fabricated. While the fetish-worshipper knows perfectly well that fetishes are man-made, the Modern icon-breaker inevitably erects new icons. Yet Moderns sense no contradiction at the core of their work. Latour pursues his critique of critique, or the possibility of mediating between subject and object, or the fabricated and the real, through the notion of “iconoclash,” making productive comparisons between scientific practice and the worship of visual images and religious icons.