On Highway 61 : music, race, and the evolution of cultural freedom

در بزرگراه 61 به بررسی زمینه تاریخی اختلاف اجتماعی مهمی می‌پردازد که در پیدایش فرهنگی دهه شصت نقش اساسی داشت. این کتاب با مطالعه آنچه فرهنگ اروپای غربی از فرهنگ آمریکایی آفریقایی تبار در یک پیشرفت تاریخی که از دوران مینسترل تا باب دیلن می‌رسد، به دنبال ریشه‌های عمیق‌تر تکامل فرهنگی و موسیقی آمریکا در 150 سال گذشته است.

این کتاب با اولین منتقد اجتماعی بزرگ آمریکا، هنری دیوید ثورو، و منبع بنیادی فلسفه اجتماعی او آغاز می‌شود: --- تعهد عمیق او به آزادی، به الغاگرایی و فرهنگ آفریقایی-آمریکایی. در ادامه با مارک تواین، که از طریق او می‌توانیم ظهور مینسترلسی را که او از آن استقبال کرد و شاهکار طنز خراب‌کننده‌اش، هاکلبری فین، مشاهده کنیم. این کتاب در حالی که آشناست، آنها را در یک مرجع تاریخی تازه بیان شده قرار می دهد که نور جدیدی می تابد و پیشرفتی را نشان می دهد که بسیار بیشتر از مجموع اجزای جداگانه آن است.

هنگامی که اولین نسل سیاهپوستان آمریکایی پس از جنگ داخلی به سن بلوغ رسیدند، آنها سه فرم موسیقی راگتایم، بلوز و جاز را وارد فرهنگ ملی کردند که با مشتقات خود بر موسیقی عامه پسند مسلط شدند. تا امروز. رگتایم سنکوپیشن را معرفی کرد و با رقص‌های محبوب تبدیل به لبه‌ی برتر قرن بیستم مدرن شد. بلوز با همگام سازی و بداهه نوازی ترکیب می شود و جاز می آفریند. این موسیقی که در دستان لوئیس آرمسترانگ به بلوغ رسید، به زودی گروهی از نوازندگان جوان سفیدپوست را به خود جذب کرد که به عنوان گروه بلند آستین شناخته شدند و عاشق موسیقی سیاه‌پوستان شدند و الهام گرفتند که خودشان آن را بنوازند. در این روند، آنها احترام رهایی بخش برای تنوع شهر و کشور خود ایجاد کردند، که آنها آن را به عنوان یک هنر عجیب و غریب نمی دیدند. طولی نکشید که این شورشیان جوان سفیدپوست استاد موسیقی پاپ آمریکایی گروه بزرگ سوئینگ شدند.

همانطور که باپ موفق به سوئینگ شد و ریتم اند بلوز نیز به دنبال آن رفتند، هر کدام پیروان سفیدپوستی مانند نویسندگان بیت و اولین جوان جوان داشتند. سنگ و غلتک. حتی ژانرهای محبوب سفیدپوست مانند موسیقی کانتری جیمی راجرز و خانواده کارتر نیز تأثیر قابل توجهی از سیاهان را منعکس می کردند. در واقع، تفکیک نظری موسیقی آمریکایی بر اساس نژاد دقیق نیست. این آمیختگی دو نژادی در کارهای اولیه باب دیلن، متولد و بزرگ شده در انتهای شمالی همان رودخانه می سی سی پی و بزرگراه 61 که زادگاه بسیاری از موسیقی های سیاه پوستی بود که او مطالعه می کرد، به نتیجه رسید.

همانطور که کتاب نشان می‌دهد، ارتباطی که با ثورو آغاز شد و برای بیش از 100 سال ادامه یافت، یک تحول فرهنگی بود که در آن ابتدا افراد و سپس بخش‌های بزرگ‌تری از جامعه، فرهنگ کسانی را که در پایین‌ترین حد خود قرار داشتند جذب کردند. ساختار قدرت، بردگان و فرزندان آنها، و متوجه شدند که خودشان آزاد نیستند.

On Highway 61 explores the historical context of the significant social dissent that was central to the cultural genesis of the sixties. The book is going to search for the deeper roots of American cultural and musical evolution for the past 150 years by studying what the Western European culture learned from African American culture in a historical progression that reaches from the minstrel era to Bob Dylan.

The book begins with America’s first great social critic, Henry David Thoreau, and his fundamental source of social philosophy:---his profound commitment to freedom, to abolitionism and to African-American culture. Continuing with Mark Twain, through whom we can observe the rise of minstrelsy, which he embraced, and his subversive satirical masterpiece Huckleberry Finn. While familiar, the book places them into a newly articulated historical reference that shines new light and reveals a progression that is much greater than the sum of its individual parts.

As the first post-Civil War generation of black Americans came of age, they introduced into the national culture a trio of musical forms—ragtime, blues, and jazz— that would, with their derivations, dominate popular music to this day. Ragtime introduced syncopation and become the cutting edge of the modern 20th century with popular dances. The blues would combine with syncopation and improvisation and create jazz. Maturing at the hands of Louis Armstrong, it would soon attract a cluster of young white musicians who came to be known as the Austin High Gang, who fell in love with black music and were inspired to play it themselves. In the process, they developed a liberating respect for the diversity of their city and country, which they did not see as exotic, but rather as art. It was not long before these young white rebels were the masters of American pop music – big band Swing.

As Bop succeeded Swing, and Rhythm and Blues followed, each had white followers like the Beat writers and the first young rock and rollers. Even popular white genres like the country music of Jimmy Rodgers and the Carter Family reflected significant black influence. In fact, the theoretical separation of American music by race is not accurate. This biracial fusion achieved an apotheosis in the early work of Bob Dylan, born and raised at the northern end of the same Mississippi River and Highway 61 that had been the birthplace of much of the black music he would study.

As the book reveals, the connection that began with Thoreau and continued for over 100 years was a cultural evolution where, at first individuals, and then larger portions of society, absorbed the culture of those at the absolute bottom of the power structure, the slaves and their descendants, and realized that they themselves were not free.