On Genes, Gods and Tyrants: The Biological Causation of Morality

آینده ما با جمع بود، اما بقای ما با فرد بود، و پارادوکس هر روز ما را می کشت. مردم جان لو کاره اسمایلی (1979) از زمان شعر غنایی یونان باستان، توضیح رفتار خود یکی از آرزوهای انسان بوده است. این پیش‌زمینه همه فعالیت‌های اوست، از ادبیات گرفته تا فلسفه نظری، از جمله شانس‌ها و غایاتی که به‌دلیل نداشتن نام بهتر و مرزهای دقیق‌تر «علم انسانی» نامیده می‌شوند. در طول نه یا ده سال گذشته یک عضو جدید به این خانواده کنجکاو اضافه شده است، خانواده ای که علاوه بر این، ادعا می کند که تا حد بسیار بالایی علمی است: زیست شناسی. این در واقع یک رویداد تکراری است، زیرا تزهایی که برای معرفی تبیین‌های زیست‌شناختی علّی به حوزه کلی کنش انسانی طراحی شده‌اند، قبلاً حداقل در دو مورد (در داروینیسم اصلی و سنتز نئوداروینیستی) فرمول‌بندی شده بودند. اخلاق شناسان و زیست شناسان اجتماعی امروز ما را در دست گرفته اند و به ما اطمینان می دهند که ابزارهای لازم را برای ارائه پاسخ به آنچه که شاید لغزنده ترین موضوع در دست علم به نظر می رسید: موجودیت اجتماعی را در اختیار دارند. همانطور که می توان انتظار داشت، فیلسوفان با کمی شک و تردید واکنش نشان داده اند. اگرچه رفتار انسان بدون شک تابع عوامل تعیین کننده است، اما سهم اصلی مسئولیت بر عهده خود جامعه است. در زمانی که زیست شناسی شروع به توسعه نظریه های لازم برای غلبه بر خلاقیت می کرد، کارل مارکس قبلاً موفق شده بود مدل های تفسیری بسیار پیچیده ای از رفتار اجتماعی انسان بسازد.

Our future was with the collective, but our survival was with the individual, and the paradox was killing us everyday. John Le Carre Smiley's People (1979) Since the time of Ancient Greek lyrical poetry, it has been one of man's dreams to explain his own conduct. This is the background to all his activities, from literature to speculative philosophy, including those odds and ends which, for want of a better name and more precise boundaries are called "human science". Over the past nine or ten years a new member has been added to this inquisitive family, one which, moreover, claims to be scientific to an extremely high degree: biology. This is in fact a recurrent event, since theses designed to introduce causal biological expla­ nations into the general field of human action had already been formulated on at least two occasions (in original Darwinism and the Neo-Darwinist synthesis). Ethologists and sociobiologists are today taking over and as­ suring us that they have the necessary tools to provide an answer to what perhaps seemed the most slippery subject in the hands of science: the social being. As might be expected, philosophers have reacted with some scepticism. Though human conduct is undoubtedly subject to determinants, the lion's share of responsi­ bility lies with society itself. At the time when biology was beginning to develop the theories necessary to overcome cre­ ationism, Karl Marx had already managed to construct highly sophisticated interpretive models of human social behaviour.