On Beauty and Being Just.

آیا از نظر زیبایی نابینا شده ایم؟ برای دو دهه یا بیشتر در علوم انسانی، استدلال های سیاسی مختلفی علیه زیبایی مطرح شده است: این که ما را از مسائل مهم تر منحرف می کند. که آن کنیز امتیاز است; و اینکه منافع سیاسی را پنهان می کند. الین اسکاری در درباره زیبایی و عادل بودن نه تنها از زیبایی از استدلال‌های سیاسی علیه آن دفاع می‌کند، بلکه استدلال می‌کند که زیبایی در واقع ما را به سمت توجه بیشتر به عدالت سوق می‌دهد. اسکاری با الهام از نویسندگان و متفکران گوناگونی چون هومر، افلاطون، مارسل پروست، سیمون ویل و آیریس مرداک و همچنین تجربیات خود، مانیفست شیک و پرشور را برای احیای زیبایی در کار فکری ما و همچنین ما ارائه می دهد. خانه‌ها، موزه‌ها و کلاس‌های درس.

اسکری استدلال می‌کند که واکنش‌های ما به زیبایی رویدادهای ادراکی با اهمیتی عمیق برای فرد و جامعه هستند. ارائه فرصتی نادر و استثنایی برای مشاهده انصاف، زیبایی ما را در توجه ما به عدالت یاری می کند. شیء زیبا با در دسترس قرار دادن مستقیم آن در اختیار ادراک حسی ما، انصاف را، یک مفهوم انتزاعی، عینی می کند. زیبایی با جذابیت مستقیم خود به حواس، ما را متوقف می کند، ما را متحیر می کند، ما را مملو از "زندگی زیاد" می کند. با این کار، فرد را از مرکز دل مشغولی خود دور می کند و در نتیجه باعث می شود توزیع توجه به بیرون نسبت به دیگران و در نهایت، او با انصاف اخلاقی مخالف است.

اسکاری، نویسنده کتاب برجسته بدن در درد و یکی از شجاع ترین و خلاق ترین متفکران ما ، در اینجا نقد فلسفی را به ما ارائه می دهد که با وضوح و قاطعیت نوشته شده است و همچنین یک التماس پرشور را ارائه می دهد که ما طرز فکر خود را در مورد زیبایی تغییر دهیم.

Have we become beauty-blind? For two decades or more in the humanities, various political arguments have been put forward against beauty: that it distracts us from more important issues; that it is the handmaiden of privilege; and that it masks political interests. In On Beauty and Being Just Elaine Scarry not only defends beauty from the political arguments against it but also argues that beauty does indeed press us toward a greater concern for justice. Taking inspiration from writers and thinkers as diverse as Homer, Plato, Marcel Proust, Simone Weil, and Iris Murdoch as well as her own experiences, Scarry offers up an elegant, passionate manifesto for the revival of beauty in our intellectual work as well as our homes, museums, and classrooms.

Scarry argues that our responses to beauty are perceptual events of profound significance for the individual and for society. Presenting us with a rare and exceptional opportunity to witness fairness, beauty assists us in our attention to justice. The beautiful object renders fairness, an abstract concept, concrete by making it directly available to our sensory perceptions. With its direct appeal to the senses, beauty stops us, transfixes us, fills us with a "surfeit of aliveness." In so doing, it takes the individual away from the center of his or her self-preoccupation and thus prompts a distribution of attention outward toward others and, ultimately, she contends, toward ethical fairness.

Scarry, author of the landmark The Body in Pain and one of our bravest and most creative thinkers, offers us here philosophical critique written with clarity and conviction as well as a passionate plea that we change the way we think about beauty.