On Aristotle Physics 2

کتاب 2 فیزیک مسلماً بهترین مقدمه برای ایده‌های ارسطو است و همچنین جالب‌ترین و نماینده‌ترین کتاب در کل مجموعه او است. طبیعت را تعریف می کند و علوم طبیعی را از ریاضیات متمایز می کند. این ایده اصلی چهار علت یا چهار حالت توضیح را معرفی می کند. شانس را تعریف می کند، اما نظریه شانس و انتخاب طبیعی را به نفع هدف در طبیعت رد می کند.
Simplicius، که در قرن ششم پس از میلاد می نویسد، سهم قابل توجه خود را به این کار اضافه می کند. او با دیدن خدای ارسطو به عنوان یک خالق، درباره چگونگی ارتباط طبیعت با روح بحث می کند، علل رواقی و نوافلاطونی را به فهرست چهار ارسطو اضافه می کند و شباهت علت به معلول را زیر سوال می برد. او از دست دادن یک شر بزرگ یا یک خیر بزرگ به اندازه یک موی سر بحث می کند و بررسی می کند که آیا حیوانات بر اساس عقل عمل می کنند یا غریزه طبیعی. او همچنین بحث پوزیدونی در مورد نجوم ریاضی را حفظ کرده است.

Book 2 of the Physics is arguably the best introduction to Aristotle's ideas, as well as being the most interesting and representative book in the whole of his corpus. It defines nature and distinguishes natural science from mathematics. It introduces the seminal idea of four causes, or four modes of explanation. It defines chance, but rejects a theory of chance and natural selection in favour of purpose in nature.
Simplicius, writing in the sixth century AD, adds his own considerable contribution to this work. Seeing Aristotle's God as a Creator, he discusses how nature relates to soul, adds Stoic and Neoplatonist causes to Aristotle's list of four, and questions the likeness of cause to effect. He discusses missing a great evil or a great good by a hairsbreadth and considers whether animals act from reason or natural instinct. He also preserves a Posidonian discussion of mathematical astronomy.