Oesophageal Atresia

این کتاب در مورد آترزی مری و فیستول نای مری، تمام جنبه‌های یک ناهنجاری مادرزادی را توصیف می‌کند که به عنوان «مظهر جراحی مدرن» و «دلیل وجودی جراحی کودکان» توصیف شده است. اگرچه ادبیات حاوی اشاراتی به زنده ماندن یک نوزاد مبتلا به آترزی مری (بدون فیستول) است که در سال 1935 به دنیا آمد، مؤلفه اصلی داستان آترزی مری مربوط به شایع ترین ناهنجاری، یعنی آترزی مری با فیستول دیستال نای- مری است. اولین بقای طولانی مدت نوزادانی که با این ناهنجاری متولد شدند در سال 1939 بود. بنابراین مناسب است که این کتاب 50 سال بعد تدوین شود. جراحی و مراقبت از نوزادان در طول این نیم قرن پیشرفت های چشمگیری داشته است و هیچ جا به اندازه در زمینه جراحی نوزادان آشکار نیست. اما مراقبت از نوزاد مبتلا به آترزی مری به چیزی بیش از یک جراح و متخصص نوزاد نیاز دارد و تجربه ما نشان داده است که نیاز به یک رویکرد چند رشته ای شامل بیهوشی، درمانگران مراقبت های ویژه، پزشکان تورم، پزشکان عمومی اطفال، متخصصین قلب و جراحان قلب، ارتوپدی است. جراحان، رادیولوژیست ها، نفرولوژیست ها و ژنتیک سیست ها. مشارکت نمایندگان همه این رشته ها در صفحات بعدی و در فهرست مشارکت کنندگان مشهود است. با این حال، یک موضوع اصلی در مراقبت از بیماران مبتلا به آترزی مری این است که آنها و خانواده‌هایشان می‌توانند با یک پزشک که مسئولیت نهایی مراقبت از بیمار و مشاوره خانواده را بر عهده دارد شناسایی کنند.

This book on oesophageal atresia and tracheo-oesophageal fistula sets out to describe all aspects of a congenital anomaly which has been described as 'the epitome of modern surgery' and 'the raison d' etre of paediatric surgery'. Although the literature contains references to the survival of one baby with oesophageal atresia (without fistula) who was born in 1935, the major component of the oesophageal atresia story concerns the most frequent anomaly, namely oesophageal atresia with a distal tracheo-oesophageal fistula. The first long-term survivals of babies born with this anomaly were in 1939; it is appropriate therefore that this book should be compiled 50 years later. Surgery and neonatal care have made striking advances during this half century, and nowhere is this more obvious than in the field of neonatal surgery. But the care of the baby with oesophageal atresia requires more than a surgeon and a neonatologist, and our experience has shown the need for a multidisci­ plinary approach involving anaesthetists, intensive care therapists, thor­ acic physicians, general paediatricians, cardiologists and cardiac surgeons, orthopaedic surgeons, radiologists, nephrologists and geneti­ cists. The involvement of representatives of all of these disciplines is evident in the pages that follow and in the list of contributors; however, a central theme in the care of patients with oesophageal atresia is that they, and their families, are able to identify with one doctor who has the ultimate responsibility for patient care and the counselling of the family.