Oasis' Definitely maybe

اولین آلبوم محترقه Oasis در سال 1994 حتما شاید توانست تقریباً کل تاریخ موسیقی گیتار پس از دهه پنجاه را از چاک بری تا My Bloody Valentine را خلاصه کند، به گونه ای که به نظر بی دردسر به نظر می رسید. اما این آلبوم قابل توجه یک سند اجتماعی نیز بود که بیش از هر رکورد دیگری در ربع قرن گذشته به روایت امیدها و رویاهای جمعی یک مردم نزدیک شد.

در بریتانیایی که به‌تازگی آسیب‌رسان‌ترین دوره تحولات اجتماعی را در یک قرن تحت حکومت تاچر پشت سر گذاشته بود، نوئل گالاگر شعارهایی مبنی بر سوزاندن خوش‌بینی اجتماعی را از زبان برادرش لیام و بازی با دیگری بیان کرد. Oasis 'Everymen': پل مک گویگان، پل آرتورز و تونی مک کارول. در حتما شاید، Oasis پیامی از زمان گذشته از ایده آلیسم و ​​امید را در برابر احتمالات مخابره کرد، اما پیامی که طنین خاصی در جامعه ای داشت که در آن شکاف گسترده بین بالا و پایین مستلزم نوعی جهش جدید فوق بشری بود. /p>

الکس نیون ظهور شگفت‌انگیز Oasis را در اواسط دهه 1990 ترسیم می‌کند و از موید زندگی و نیروی جمعی آهنگ‌هایی مانند "Live Forever"، "Supersonic" و "Cigarettes & Alcohol" تجلیل می‌کند. .\" با این کار، او به دنبال تغییر موقعیت Oasis در رابطه با همتایان بریتپاپ خود است و یکی از بحث انگیزترین روایت های فرهنگی پاپ سی سال گذشته را بررسی می کند.

Oasis's incendiary 1994 debut album Definitely Maybe managed to summarize almost the entire history of post-fifties guitar music from Chuck Berry to My Bloody Valentine in a way that seemed effortless. But this remarkable album was also a social document that came closer to narrating the collective hopes and dreams of a people than any other record of the last quarter century.

In a Britain that had just undergone the most damaging period of social upheaval in a century under the Thatcher government, Noel Gallagher ventriloquized slogans of burning communitarian optimism through the mouth of his brother Liam and the playing of the other Oasis 'everymen': Paul McGuigan, Paul Arthurs and Tony McCarroll. On Definitely Maybe, Oasis communicated a timeworn message of idealism and hope against the odds, but one that had special resonance in a society where the widening gap between high and low demanded a newly superhuman kind of leaping.

Alex Niven charts the astonishing rise of Oasis in the mid 1990s and celebrates the life-affirming, communal force of songs such as "Live Forever," "Supersonic," and "Cigarettes & Alcohol." In doing so, he seeks to reposition Oasis in relation to their Britpop peers and explore one of the most controversial pop-cultural narratives of the last thirty years.