Número Cero

شماره صفر، رمان جدید اومبرتو اکو، جنبه تاریک روزنامه‌نگاری و شیوه‌ای را که واقعیت ما در دستان کسانی است که اخبار را می‌سازند، آشکار می‌کند < /p>

"امبرتو اکو دیدگاه ما را نسبت به کتاب‌ها تغییر داد: ضروری، کوچک، شکننده، گاهی جنایتکار، تقریبا همیشه ناجی. معلمی که با خلاقیت شگفت انگیز و شفافیت دقیق خود به ما آموخت که خرد را در هم آمیخته و با سبک زیرکانه و بازیگوش خود بازی کنیم."
ایرنه والهو

< span>"بازنده ها و افراد خودآموخته همیشه خیلی بیشتر از برندگان می دانند. اگر می‌خواهید برنده شوید، باید روی یک هدف تمرکز کنید و بهتر است زمان را برای یادگیری بیشتر تلف نکنید: لذت یادگیری برای بازنده‌ها محفوظ است."

با این اعتبار ما با کولونا، قهرمان Numero Cero آشنا می شویم که در آوریل 1992، در سن پنجاه سالگی، یک پیشنهاد عجیب از سیمی معینی دریافت می کند: او می خواهد سردبیری دومانی شدن، روزنامه ای که رویدادها را بر اساس فرضیات و تخیل فراوان، تقریباً بدون توجه به محدودیتی که حقیقت را از آن جدا می کند، پیش بینی می کند. دروغ می گوید و اتفاقاً باج گیری از رده های بالای قدرت.

مردی که تا به امروز به عنوان مستندساز زندگی ضعیفی داشته و به قول همسر سابقش یک بازنده اجباری، چالش را در ازای مقدار قابل توجهی پول می پذیرد و ماجراجویی آغاز می شود. کولونا و شش همکار دیگر که در یک دفتر راحت جمع شده اند، شماره صفر، نسخه پیشین روزنامه جدید را آماده می کنند و در پرونده هایی که اسرار پنهان سیا را پنهان می کند، می گردند. واتیکان و زندگی موسولینی.

به نظر می‌رسد همه چیز به آرامی پیش می‌رود تا اینکه جسدی که در کوچه‌ای میلان افتاده و عشقی محتاطانه سرنوشت قهرمان ما را تغییر می‌دهد و راه آن را تغییر می‌دهد. خوانندگان آن می خواهند به واقعیت یا آنچه از آن باقی مانده است نگاه کنند.

نقد گفته است...
«امبرتو اکو رمانی نوشت که راهنمای ارتباطی زمان ماست.»
روبرتو ساویانو

«در Numero Cero اومبرتو اکو یک تقلید وحشیانه درباره روزنامه نگاری و سیاست می نویسد."
Jesus Ceberio, Babelia

"اکو بی احترام ترین و دیوانه ترین خود را آزاد کرده است. طرف و رمان درخشانی نوشته است که با شایعات و دروغ‌هایشان، جرات روزنامه‌ها را به ما نشان می‌دهد.»
رافائل ناربونا، El Cultural de El Mundo

Número Cero, la nueva novela de Umberto Eco, nos descubre la cara oscura del periodismo y la manera en que nuestra realidad está en manos de quienes construyen las noticias

«Umberto Eco cambió nuestra mirada sobre los libros: imprescindibles, pequeños, frágiles, a veces criminales, casi siempre salvadores. Un maestro que nos enseñó a entrelazar la sabiduría y el juego con su estilo sagaz y lúdico, con su asombrosa inventiva y certera lucidez.»
Irene Vallejo

«Los perdedores y los autodidactas siempre saben mucho más que los ganadores. Si quieres ganar, tienes que concentrarte en un solo objetivo, y más te vale no perder el tiempo en saber más: el placer de la erudición está reservado a los perdedores.»

Con estas credenciales se nos presenta Colonna, el protagonista de Número Cero, que en abril de 1992, a sus cincuenta años, recibe una extraña propuesta de un tal Simei: va a convertirse en redactor jefe de Domani, un diario que se adelantará a los acontecimientos a base de suposiciones y mucha imaginación, sin reparar casi en el límite que separa la verdad de la mentira, y chantajeando de paso a las altas esferas del poder.

El hombre, que hasta la fecha ha malvivido como documentalista y en palabras de su ex mujer es un perdedor compulsivo, acepta el reto a cambio de una cantidad considerable de dinero, y arranca la aventura. Reunidos en un despacho confortable, Colonna y otros seis colegas preparan el Número Cero, la edición anticipada del nuevo periódico, indagando en archivos que esconden los secretos ocultos de la CIA, del Vaticano y de la vida de Mussolini.

Todo parece ir sobre ruedas hasta que un cadáver tendido en una callejuela de Milán y un amor discreto cambian el destino de nuestro héroe y el modo en que sus lectores vamos a mirar la realidad, o lo que queda de ella.

La crítica ha dicho...
«Umberto Eco ha escrito una novela que es el manual de comunicación de nuestro tiempo.»
Roberto Saviano

«En Número Cero, Umberto Eco escribe una parodia feroz sobre el periodismo y la política.»
Jesús Ceberio, Babelia

«Eco ha liberado su lado más irreverente y disparatado y ha escrito una novela chispeante que nos muestra las tripas de los tabloides, con sus chismes e infundios.»
Rafael Narbona, El Cultural de El Mundo