Nuns' Priests' Tales: Men and Salvation in Medieval Women's Monastic Life

در طول قرون وسطی، صومعه‌های زنانه برای تأمین مراقبت معنوی خود، عمدتاً برای برگزاری مراسم عشای ربانی در کلیساهای خود، و همچنین برای شنیدن اعترافات راهبه‌های خود و ادای آخرین مراسم به بیماران و در حال مرگ خود، به کشیشان متکی بودند. این مردان برای شکوفایی رهبانیت زنان در قرون یازدهم و دوازدهم ضروری بودند، با این حال به ندرت در گزارش های علمی آن دوره ظاهر می شوند. منابع قرون وسطایی به سختی بیشتر در دسترس هستند. اگرچه کلیساهای قرون وسطایی پیوسته ضرورت نظارت معنوی مردانه در صومعه های زنانه را تصدیق می کردند، آنها همچنین نسبت به خطرات معاشرت با زنان برای مردان هشدار می دادند. قصه های کشیشان راهبه سلسله مراتب معنوی جنسیتی را از دیدگاه کشیشان راهبه بررسی می کند - مردانی منصوب شده (اغلب راهبان محلی) که به نیازهای معنوی زنان رهبانی خدمت می کردند.

تجرد، زن ستیزی. و پیش‌فرض کناره‌گیری مردان از زنان در زندگی مذهبی اغلب به عنوان نشانه‌های معنویت مردانه در دوره اصلاحات کلیسا دیده می‌شود. با این حال، همانطور که فیونا جی. گریفیث نشان می‌دهد، حمایت و مراقبت مردان از زنان مذهبی می‌تواند در معنویت مردانه و عمل پارسایانه نقشی اساسی داشته باشد. کاهنان راهبه اغلب برای دعا و شفاعت به زنان مراجعه می کردند و دعای زنان را برتر از دعای خود می دانستند، زیرا این دعا دعای «عروس» مسیح بود. >paranymphus (عروس یا دوست داماد)، این مردان یک رابطه معنوی مثلثی ایجاد کردند که در آن خدمت به راهبه ها بخشی از وقف آنها به مسیح بود. با تمرکز بر ایده های معنوی مردان در مورد زنان و خدمات معنوی آنها به آنها، قصه های کشیشان راهبه ها یک ضد گفتمان روحانی را آشکار می کند که در آن مراقبت معنوی از زنان به عنوان یک خدمت مقدس و یک عمل فداکاری به تصویر کشیده شده است. اطاعت از مسیح.

During the Middle Ages, female monasteries relied on priests to provide for their spiritual care, chiefly to celebrate Mass in their chapels but also to hear the confessions of their nuns and give last rites to their sick and dying. These men were essential to the flourishing of female monasticism during the eleventh and twelfth centuries, yet they rarely appear in scholarly accounts of the period. Medieval sources are hardly more forthcoming. Although medieval churchmen consistently acknowledged the necessity of male spiritual supervision in female monasteries, they also warned against the dangers to men of association with women. Nuns' Priests' Tales investigates gendered spiritual hierarchies from the perspective of nuns' priests—ordained men (often local monks) who served the spiritual needs of monastic women.

Celibacy, misogyny, and the presumption of men's withdrawal from women within the religious life have often been seen as markers of male spirituality during the period of church reform. Yet, as Fiona J. Griffiths illustrates, men's support and care for religious women could be central to male spirituality and pious practice. Nuns' priests frequently turned to women for prayer and intercession, viewing women's prayers as superior to their own, since they were the prayers of Christ's "brides." Casting nuns as the brides of Christ and adopting for themselves the role of paranymphus (bridesman, or friend of the bridegroom), these men constructed a triangular spiritual relationship in which service to nuns was part of their dedication to Christ. Focusing on men's spiritual ideas about women and their spiritual service to them, Nuns' Priests' Tales reveals a clerical counter-discourse in which spiritual care for women was depicted as a holy service and an act of devotion and obedience to Christ.