دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش: 1
نویسندگان: Holger Gehle (auth.)
سری:
ISBN (شابک) : 9783824441884, 9783322851796
ناشر: Deutscher Universitätsverlag
سال نشر: 1995
تعداد صفحات: 279
زبان: German
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 13 مگابایت
کلمات کلیدی مربوط به کتاب دوره نازی و ادبیات حاضر با اینگبورگ باخمان: زبان و ادبیات، اقتصاد/علوم مدیریت، عمومی
در صورت تبدیل فایل کتاب NS-Zeit und literarische Gegenwart bei Ingeborg Bachmann به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب دوره نازی و ادبیات حاضر با اینگبورگ باخمان نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
در سال 1989، پس از اتمام پایان نامه ای در باخمن در پاییز فرانزا، که توجه ویژه ای به مسئله موضوع داشت، نقطه شروعی برای مطالعات حاضر یافتم. نشانهگذاری تمرکززدایی ادبی موضوع در قطعه برخلاف مفاهیم مختلف سیستمی-نظری مفهوم آن توصیف شد. بحث پایانی با هگل نشان داد که در متن باخمن، یک سوژه حتی پس از تجزیه نسخههای نظری سیستمی مفهوم او همچنان به صحبت خود ادامه میدهد. این سؤال مطرح شد که چگونه باید این را تفسیر کرد. چه کسی دیگر صحبت می کند؟ امیدوارم بتوانم در مواجهه با هایدگر این سوال را روشن کنم. پس از هگل، به نظر میرسید که هایدگر از نظر فلسفی با پارادوکس مشابهی برخورد میکند که باخمن در ادبیات انجام میداد. اما در عین حال، مشخص است که باخمن قاطعانه به این مقایسه اعتراض کرده و همواره از هایدگر به شدت انتقاد کرده است. این صورت فلکی نوید هیجان انگیز بودن را می داد. با تحلیل او، فکر میکردم میتوانم به طور انتقادی به برخی از مفروضاتی که فقط به صورت اپیزودیک یا تداعی در خوانشهای پساساختاری قطعه فرانزا مورد بحث قرار گرفته بودند، برسم. تا امروز، اگر بخواهیم تاریخ را در متون متأخر باخمن بخوانیم، این مشکل پیش میآید که چگونه میتوان از پتانسیل انتقادی آشکار نظریههای تمرکززدایی که از یک سو و از سوی دیگر میتوان هایدگر را سرآمد آنها دانست. میتوان همبستگیهای به همان اندازه آشکار را با مدلهای کلیسازی غیرمفهومی و شبه باستانی روشن کرد و از آن اجتناب کرد. زیرا استفاده رهایی بخش از بیواسطگی انجمنی در نظریهها و تفاسیر پساساختارگرایانه، بیتردید در رابطهای مشکلساز با بداهت پسا فاشیستی دوران است.
1989 hatte ich nach einer Examensarbeit iiber Bachmanns Der Fall Franza, die dem Subjektproblem besondere Aufmerksamkeit widmete, einen Ausgangspunkt fUr die vorliegenden Studien gefunden. Die Schreibweise literarischer Dezentrierung des Subjekts im Fragment war in Abgrenzung zu verschiedenen systemtheoretischen Auffassungen seines Begriffs beschrieben worden. Eine abschlieBende Ausein andersetzung mit Hegel hatte ergeben, daB im Text Bachmanns ein Subjekt zu sprechen fortfahre, noch nachdem die systemtheoretischen Fassungen seines Begriffs dekonstruiert waren. Es stand die Frage im Raum, wie das zu interpretieren sei. Wer spricht da noch? Ich hoffte, diese Frage in der Auseinandersetzung mit Heidegger klaren zu konnen. Heidegger schien nach Hegel philosophisch eine ahnliche Paradoxie auszutragen, wie Bachmann dies literarisch tat. Zugleich ist aber bekannt, daB Bachmann entschieden gegen diesen Vergleich protestiert und Heidegger stets scharf kritisiert hat. Diese Konstellation versprach spannend zu werden. Ich glaubte, mit ihrer Analyse einige Voraussetzungen kritisch einholen zu konnen, die in den poststrukturalen Lektiiren des Franza-Fragments bis dahin nur episodisch oder assoziativ diskutiert wurden. Bis heute stellt sich, wenn man Geschichte in den spaten Texten Bachmanns mitlesen will, das Problem, wie einerseits das offensichtliche kritische Potential der Dezentrierungstheorien, als deren Ahnherr Heidegger gelten kann, zu nutzen ware, andererseits aber die eben so offensichtlichen Affinitaten zu unbegrifflichen und pseudo-archaischen Totalisierungsmodellen aufgehellt und vermieden werden konnten. Denn die befreiende Nutzung assoziativer Unmittelbarkeiten in poststrukturalistischen Theorien und Interpretationen steht ohne Zweifel in problematischer Liaison mit der nachfaschistischen Unmittelbarkeit in der Epoche.
Front Matter....Pages 1-17
Unmittelbarkeiten....Pages 19-46
Initiationen....Pages 47-81
Utopien....Pages 82-127
Klassisches....Pages 128-169
Krieg....Pages 170-198
Exkurs: Rezeptionen....Pages 199-231
Opfer Bachmann?....Pages 232-271
Back Matter....Pages 273-284