Nowa Huta : generations of change in a model socialist town

در سال 1949 ساخت شهر برنامه ریزی شده نوا هوتا در حومه کراکوف، لهستان آغاز شد. مرکز آن، کارخانه فولاد لنین، نوید آینده ای مطمئن را برای کارگران و خانواده هایشان می داد. با این حال، در دهه 1980، ظهور جنبش همبستگی و برنامه شوک درمانی متعاقب آن در اوایل دهه 1990، کشور را به سرعت از سوسیالیسم به یک اقتصاد مبتنی بر بازار تبدیل کرد و نوا هوتا در روزهای سختی قرار گرفت.

Kinga پوزنیاک نشان می دهد که چگونه تحولات قابل توجه سیاسی، اقتصادی و اجتماعی پس از پایان جنگ جهانی دوم، حافظه تاریخی این وقایع را در ذهن مردمی که آن را تجربه کرده اند، عمیقاً شکل داده است. از طریق مصاحبه های گسترده، او سه چارچوب متمایز و مبتنی بر نسل های گذشته را پیدا می کند. کسانی که این شهر را ساخته اند، قدرت صنعت محلی و مشاغل فراوان را به یاد می آورند. نسل بعدی قیام های دهه 1980 را تجربه کرد و سرکوب و ناکارآمدی نظام سوسیالیستی و مقاومت آنها در برابر آن را به یاد می آورد. نسل امروز هیچ تجربه مستقیمی با سوسیالیسم یا همبستگی ندارد، با این حال به عنوان ساکنان نوا هوتا از انگ کلیشه سازی طبقه پایین تر و به حاشیه راندن سایر لهستانی ها رنج می برند.

پوزنیاک به بررسی عواملی می پردازد که منجر به بازنویسی تاریخ می شود. و شکل گیری حافظه و استفاده از تاریخ برای حفظ برنامه های سیاسی و اقتصادی کنونی. او دریافت که علیرغم تلاش‌ها برای ایجاد دیدگاهی واحد و سلطه‌گرایانه از گذشته و مسیری برای آینده، این گفتمان‌ها همیشه مورد مناقشه قرار می‌گیرند.

In 1949 construction of the planned town of Nowa Huta began on the outskirts of Kraków, Poland. Its centerpiece, the Lenin Steelworks, promised a secure future for workers and their families. By the 1980s, however, the rise of the Solidarity movement and the ensuing shock therapy program of the early 1990s rapidly transitioned the country from socialism to a market-based economy, and Nowa Huta fell on hard times.

Kinga Pozniak shows how the remarkable political, economic, and social upheavals since the end of the Second World War have profoundly shaped the historical memory of these events in the minds of the people who lived through them. Through extensive interviews, she finds three distinct, generationally based framings of the past. Those who built the town recall the might of local industry and plentiful jobs. The following generation experienced the uprisings of the 1980s and remembers the repression and dysfunction of the socialist system and their resistance to it. Today’s generation has no direct experience with either socialism or Solidarity, yet as residents of Nowa Huta they suffer the stigma of lower-class stereotyping and marginalization from other Poles.

Pozniak examines the factors that lead to the rewriting of history and the formation of memory, and the use of history to sustain current political and economic agendas. She finds that despite attempts to create a single, hegemonic vision of the past and a path for the future, these discourses are always contested—a dynamic that, for the residents of Nowa Huta, allows them to adapt as their personal experience tells them.