Nothing to It: Reading Freud As a Philosopher

تقابل بین فلسفه و روانکاوی اوج خود را داشته است. پس از مناظره های عمده بین پل ریکور، موریس مرلوپونتی، ژاک دریدا، ژیل دلوز و میشل هانری، اکنون به نظر می رسد که این گفتگو شکسته شده است. بنابراین، بازبینی مجدد این بحث‌ها برای بررسی قابلیت استفاده مجدد و میزانی که آنها می‌توانند بینش‌های جدیدی از دیدگاه معاصر ارائه دهند، ضروری و سودمند است. می‌توان گفت که فلسفه معاصر از «زیاد معنا» رنج می‌برد، و دقیقاً اینجاست که روانکاوی وارد می‌شود و ممکن است پرسش‌های کلیدی را مطرح کند. این دقیقاً همان چیزی است که خوانش فلسفی فروید نشان می دهد. گفتن «هیچ چیز به آن» نشان می‌دهد که «این» یا شناسه فرویدی قابل مشاهده نیست زیرا هرگز خود را به‌عنوان یک «پدیده» نشان نمی‌دهد. چنین خوانشی از فروید نشان می دهد که چگونه روانکاوی نقش ویژه ای در رشد پدیدارشناسی دارد.

The confrontation between philosophy and psychoanalysis has had its heyday. After the major debates between Paul Ricoeur, Maurice Merleau-Ponty, Jacques Derrida, Gilles Deleuze, and Michel Henry, this dialogue now seems to have broken down. It has therefore proven necessary and gainful to revisit these debates to explore their re-usability and the degree to which they can provide new insights from a contemporary point of view. It can be said that contemporary philosophy suffers from an 'excess of meaning', and this is exactly where psychoanalysis comes in and may raise key questions. This is precisely what a philosophical reading of Freud demonstrates. To say 'Nothing to It' indicates that the 'It'—or Freudian Id—is not visible as it never shows itself as a 'phenomenon'. Such a reading of Freud exemplifies how psychoanalysis has a special role to play in phenomenology's development.