Not Like a Native Speaker: On Languaging as a Postcolonial Experience

اگرچه دوران استعمار اروپا مدت‌هاست گذشته است، اما تردیدها در مورد نابرابری رویارویی بین زبان‌های اروپایی و غیر اروپایی در بسیاری از نقاط جهان پسااستعماری وجود دارد. این وضعیت ناتمام، این تجربه تاریخی ماندگار گرفتار شدن در میان زبان‌های نابرابر، موضوع کتاب ری چاو است. گروه متنوعی از شخصیت‌ها که قبلاً هرگز به شیوه‌ای مشابه گرد هم نیامده‌اند، در فصل‌های مختلف ظاهر می‌شوند. مردی از مارتینیک که در ملاء عام در فرانسه نام خود را "سیاهپوست" می شنود. نمایندگان مرکز تماس در هند آموزش دیده اند تا لهجه های خود را در حین صحبت با مشتریان آمریکایی کنند. فیلسوف یهودی الجزایری در حال تأمل در رابطه خود با زبان فرانسه. روشنفکران آفریقایی در حال بحث در مورد مزایا و معایب استفاده از زبان انگلیسی برای اهداف نویسندگی خلاق. مترجمی که در جریان تبادل فرهنگی بین‌فرهنگی به‌عنوان خائن و عزادار عمل می‌کند. نویسندگان چینی زبان کانتونی که به سیاست مصرف غذا می اندیشند. کارگران نمایش های رادیویی که در قالب های داستان سرایی سنتی و پخش صدای رسانه ای درگیر هستند.

چو پیشنهاد می‌کند که در این صحنه‌های جذاب گفتار و نوشتن که با نژاد، رنگدانه‌ها و مرزبندی‌های طبقاتی آغشته شده است، زبان پسااستعماری عملاً به نظم زیست‌سیاست تبدیل می‌شود. گوینده بومی، شخصیتی که اغلب موقعیتی متعالی دارد، در اینجا به عنوان مخزن خاستگاه ها و وحدت های زبانی واهی تطبیق داده می شود. با وارد کردن هنگ کنگ بریتانیا و پس از بریتانیا (شهری که او در آن بزرگ شد) در مناقشات زبانی که تمایل دارد در گفتگوهای فرانسوی زبان (و گاهی اوقات انگلیسی زبان) دنبال شود، و با ترسیم موقعیت‌های دشواری که برای کسانی که با ویژگی‌های استفاده از آن مواجه می‌شوند. چو در حین مذاکره با زبان چینی، نه تنها مرزهای ژئوپلیتیکی تحقیقات پسااستعماری را بازتعریف می کند، بلکه نشان می دهد که چگونه چنین تحقیقی باید تجربه تاریخی را با عادات، اعمال، عواطف و تصورات مبتنی بر صداها و نوشته ها بیان کند.

Although the era of European colonialism has long passed, misgivings about the inequality of the encounters between European and non-European languages persist in many parts of the postcolonial world. This unfinished state of affairs, this lingering historical experience of being caught among unequal languages, is the subject of Rey Chow's book. A diverse group of personae, never before assembled in a similar manner, make their appearances in the various chapters: the young mulatto happening upon a photograph about skin color in a popular magazine; the man from Martinique hearing himself named "Negro" in public in France; call center agents in India trained to Americanize their accents while speaking with customers; the Algerian Jewish philosopher reflecting on his relation to the French language; African intellectuals debating the pros and cons of using English for purposes of creative writing; the translator acting by turns as a traitor and as a mourner in the course of cross-cultural exchange; Cantonese-speaking writers of Chinese contemplating the politics of food consumption; radio drama workers straddling the forms of traditional storytelling and mediatized sound broadcast.

In these riveting scenes of speaking and writing imbricated with race, pigmentation, and class demarcations, Chow suggests, postcolonial languaging becomes, de facto, an order of biopolitics. The native speaker, the fulcrum figure often accorded a transcendent status, is realigned here as the repository of illusory linguistic origins and unities. By inserting British and post-British Hong Kong (the city where she grew up) into the languaging controversies that tend to be pursued in Francophone (and occasionally Anglophone) deliberations, and by sketching the fraught situations faced by those coping with the specifics of using Chinese while negotiating with English, Chow not only redefines the geopolitical boundaries of postcolonial inquiry but also demonstrates how such inquiry must articulate historical experience to the habits, practices, affects, and imaginaries based in sounds and scripts.