Not-Forgetting: Contemporary Art and the Interrogation of Mastery

هنر معاصری را کاوش می‌کند که تمایلات مرگبار برای تسلط و سلطه را به چالش می‌کشد.

در میان دوران ظلم جسورانه و جنگ‌های همیشگی، روزالین دویچه هنر معاصر را به سه شیوه‌ای مرتبط می‌کند که با مخرب بودن غالب مقابله می‌کند. : فمینیسم روانکاوانه، دموکراسی رادیکال، و مقاومت در برابر جنگ. دویچه در نظر می‌گیرد که چگونه هنر به این شیوه‌های رادیکال می‌پیوندد تا امیال برای تسلط و سلطه را به چالش بکشد، که در مفهوم اروپایی‌محور از انسان که تحت عنوان «انسان» نامیده می‌شود و توسط تمایلات مرگباری که دویچه آن را مردانه می‌خواند هدایت می‌شود. سوژه مردانه - به عنوان یک فرد یا یک گروه - خود را جهانی می کند، ادعا می کند که به نمایندگی از بشریت صحبت می کند، و با فتح با تفاوت مواجه می شود.

تحلیل آثار هنری کریستوفر دارکانجلو، رابرت فیلیو، هانس هاکه، مری کلی دویچه، سیلویا کولبوفسکی، باربارا کروگر، لوئیز لاولر، مارتا روسلر، جیمز ولینگ، و کریستوف وودیچکو، راه‌های گوناگونی را روشن می‌کند که آنها از طریق آنها فانتزی‌های بصری را که بیانگر میل مردانه هستند، به نمایش می‌گذارند، زیر سوال می‌برند و مشکل می‌سازند. این آثار هنری با تضعیف موضوع تسلط، بینندگان را دعوت می‌کنند تا موقعیت‌هایی را که در رابطه با دیگران دارند، زیر سوال ببرند. مقاله‌های فراموش نکردن که بین سال‌های 1999 تا 2020 نوشته شده است، با هم استدلال می‌کنند که این هنر سهم منحصر به فردی در ساختن جامعه‌ای کمتر ظالمانه و خشن دارد.

Explores contemporary art that challenges deadly desires for mastery and dominion.

Amid times of emboldened cruelty and perpetual war, Rosalyn Deutsche links contemporary art to three practices that counter the prevailing destructiveness: psychoanalytic feminism, radical democracy, and war resistance. Deutsche considers how art joins these radical practices to challenge desires for mastery and dominion, which are encapsulated in the Eurocentric conception of the human that goes under the name “Man” and is driven by deadly inclinations that Deutsche calls masculinist. The masculinist subject—as an individual or a group—universalizes itself, claims to speak on behalf of humanity, and meets differences with conquest.

Analyzing artworks by Christopher D’Arcangelo, Robert Filliou, Hans Haacke, Mary Kelly, Silvia Kolbowski, Barbara Kruger, Louise Lawler, Martha Rosler, James Welling, and Krzysztof Wodiczko, Deutsche illuminates the diverse ways in which they expose, question, and trouble the visual fantasies that express masculinist desire. Undermining the mastering subject, these artworks invite viewers to question the positions they assume in relation to others. Together, the essays in Not-Forgetting, written between 1999 and 2020, argue that this art offers a unique contribution to building a less cruel and violent society.