Non-Subject Arguments in Indonesian

ویرایش:  
نویسندگان: Musgrave Simon.  
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: [264] 
زبان: Indonesian-English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 2 Mb 

قیمت کتاب (تومان) : 30,000

ناشر: دانشگاه ملبورن
تاریخ انتشار: 2001
تعداد صفحات: 264 موضوع تابع دستوری را می توان به طور قابل اعتماد در باهاسا اندونزی (اندونزیایی) شناسایی کرد )، اما این امر در مورد سایر اجزای اسمی سطح بند در زبان صادق نیست. تست‌های پیشنهادی در مطالعات قبلی برای
شناسایی تابع دستوری شیء غیرقابل اعتماد و ناسازگار به نظر می‌رسند که طیف کاملی از داده‌ها در نظر گرفته می‌شوند.
این پایان‌نامه تلاش می‌کند تا با بررسی آرگومان‌های غیر موضوعی مشکل را روشن کند. اندونزیایی در چارچوب نظری گرامر واژگانی-کارکردی. هم ویژگی های مرتبط با انواع مختلف آرگومان و هم ابزارهایی که به آنها مجوز در بندها داده می شود مشکل ساز هستند.
دو فعل استدلال در طیفی از انواع بند ظاهر می شوند که به روش های جالبی به هم مرتبط هستند. من استدلال می‌کنم که می‌توان تحلیل منسجمی از سیستم به‌عنوان یک کل ارائه داد و آن را به‌عنوان سیستم انتقالی اصلی زبان در نظر گرفت، زمانی که برخی از روابط به‌عنوان صرفی و نه نحوی شناخته شوند. این تحلیل همچنین شباهت‌هایی را بین زبان‌های اندونزیایی و محافظه‌کارانه‌تر استرالیایی مانند زبان‌های فیلیپین نشان می‌دهد. نوع دیگری از بند، که گاهی اوقات به عنوان نوع بند «فعل مخالف» نامیده می‌شود، دارای ویژگی مهمی با یکی از انواع گزاره‌های متعدی است، که اجازه می‌دهد آرگومان مورب بدون حرف اضافه مجوز ظاهر شود، اگر به فعل حاکم الحاق شود. آن را.
یک دسته دیگر از افعال، افعال عاطفی و شناختی، استدلالی غیر موضوعی دارند که می تواند عبارت اضافه یا اسمی لخت باشد، اما در این صورت اسم عریان، برهان مایل نیست، الحاقی نیست. رابطه نحوی مربوطه تنها تحلیل ممکن از این افعال، با حفظ این فرض که نظام گذرا شناسایی شده است، این است که آنها یک فاعل و یک مفعول ثانویه به عنوان استدلال خود دارند.
من استدلال می کنم که این تحلیل غیرقابل قبول است، و این فرض مربوط به سیستم انتقالی باید تجدید نظر شود.

Publisher: The University of Melbourne
Publication date: 2001
Number of pages: 264 The grammatical function subject can be identified reliably in Bahasa Indonesia (Indonesian), but the same is not true of other clause-level nominal constituents in the language. The tests proposed in previous studies for
identifying an object grammatical function turn out to be unreliable and inconsistent when the full range of data is considered.
This thesis attempts to clarify the problem by examining non-subject arguments in Indonesian in the theoretical framework of Lexical-Functional Grammar. Both the properties associated with the various types of argument and the means by which they are licensed in clauses turn out to be problematic.
Two argument verbs appear in a range of clause types which are related in interesting ways. I argue that it is possible to give a coherent analysis of the system as a whole, treating it as the basic transitive system of the language, when certain relationships are recognised as morphological rather than syntactic. This analysis also reveals similarities between Indonesian and more conservative Austronesian languages such as those of the Philippines. Another type of clause, sometimes referred to as the 'adversative verb' clause type shares an important property with one of the types of transitive clause, that of allowing an oblique argument to appear without a licensing preposition if it is adjoined to the verb which governs it.
Another class of verbs, emotion and cognition verbs, has a non-subject argument which can be either a prepositional phrase or a bare nominal, but in this case the bare nominal is not an oblique argument, adjunction is not the relevant syntactic relation. The only possible analysis of these verbs, maintaining the assumption that the transitive system has been identified, is that they have a subject and a secondary object as their arguments.
I argue that this analysis is implausible, and that the assumption regarding the transitive system must be reconsidered.