No ordinary Joe

ساعت از سه صبح گذشته بود که جو کالزاگه شیرین ترین اعتبار زندگی حرفه ای خود را تجربه کرد. پیروزی بر جف لیسی، یک آمریکایی 28 ساله، در مقایسه با مایک تایسون جوان، به دلیل قدرت و "نگرش بدون زندانی"، هیچ کس را در مورد استعداد قهرمان سوپرمیان وزن جهان شکی نگذاشت. برای سال‌ها، استعداد کالزاگه به ​​عنوان یک افسانه دره‌های ولز باقی ماند. شکست او در سال 1997 از کریس یوبانک، او را به شهرت رساند و عنوان قهرمانی سازمان جهانی بوکس (WBO) در وزن فوق متوسط ​​را برای او به ارمغان آورد. اما علیرغم رکورد تعداد دفاع از کمربند، حرفه او فاقد یک رقابت تعیین کننده بود. صف طولانی رقبا و صاحبان عنوان سابق کنار گذاشته شدند، اما بزرگ‌ترین نام‌های بوکس آمریکا از رویارویی نهایی او اجتناب کردند. صدمات دستی سطح واقعی استعداد او برای هنری را که در هشت سالگی از پدرش انزو آموخته بود، بیشتر پنهان کرد، زمانی که - با الهام از شوگر ری لئونارد - فرشی در خانه خانواده اش را درآورد...

IT WAS past three o'clock in the morning when Joe Calzaghe experienced the sweetest validation of his professional life. Victory over Jeff Lacy, a 28-year-old American compared to a young Mike Tyson because of his power and "take-no-prisoners attitude", left no one in doubt about the world super middleweight champion's talent. For years, Calzaghe's virtuosity remained a legend of the Welsh valleys. His defeat in 1997 of Chris Eubank brought him to prominence, winning for him the World Boxing Organisation (WBO) super middleweight title. But despite a record number of defences of the belt, his career lacked a defining contest. A long line of challengers and ex-titleholders were disposed of but the biggest names in American boxing avoided the ultimate showdown he craved. Hand injuries further obscured the true level of his aptitude for an art he began to learn from his father, Enzo, at the age of eight when -- inspired by Sugar Ray Leonard - a rolled-up carpet in the family home...