No One Writes Back

ارتباط یا فقدان آن موضوع این به روز رسانی حیله گرانه پیکارسک است. هیچ کس پاسخ نمی نویسد داستان مرد جوانی است که تنها با سگ نابینای خود، یک MP3، خانه را ترک می کند. بازیکن و کتابی که به مدت سه سال بی‌هدف سفر می‌کند، از متل به متل، و با مردم در جاده ملاقات می‌کند. او به جای اینکه نام همسفران خود را بیاموزد - یا برای آنها نام مستعار اختراع کند - به آنها شماره می دهد. برای مثال، 239 نفر هستند که زمانی آرزوی شاعر شدن را داشتند، اما اکنون فقط شعرهای او را برای دوستی که در کما است می‌خوانند. 109 نفر هستند که به دلیل قلب شکسته بی‌پایان قطار می‌روند. و 32 ساله که قبلاً تصمیم به خودکشی گرفته است. راوی به این مردان و زنان نامه می نویسد به این امید که بتواند آنها را در مصیبت های مختلفشان تسلی دهد و همچنین تجربیات خود را در یادداشت کند: «نامه برای من مانند یک دفتر روزنامه است، با این تفاوت که ارسال می شود. به افراد دیگر.\" البته هیچ کس پاسخ نمی نویسد، اما این بدان معنا نیست که امیدی وجود ندارد که...

Communication—or the lack thereof—is the subject of this sly update of the picaresque. No One Writes Back is the story of a young man who leaves home with only his blind dog, an MP3 player, and a book, traveling aimlessly for three years, from motel to motel, meeting people on the road. Rather than learn the names of his fellow travelers—or invent nicknames for them—he assigns them numbers. There's 239, for example, who once dreamed of being a poet, but who now only reads her poems to a friend in a coma; there's 109, who rides trains endlessly because of a broken heart; and 32, who's already decided to commit suicide. The narrator writes letters to these men and women in the hope that he can console them in their various miseries, as well as keep a record of his own experiences: "A letter is like a journal entry for me, except that it gets sent to other people." No one writes back, of course, but that doesn't mean that there isn't some hope that...