No Closure: Catholic Practice and Boston’s Parish Shutdowns

در سال 2004، اسقف نشینی کاتولیک رومی بوستون برنامه هایی را برای بستن یا ادغام بیش از هشتاد کلیسای محلی اعلام کرد. از تعداد زیادی از کاتولیک ها - 28000 نفر بر اساس شمارش اسقف اعظم - خواسته می شود تا محله های خود را ترک کنند. این تعطیلی ها تنها دو سال پس از اولین افشاگری های عمده آزار جنسی روحانیون و سرپوش گذاشتن بر آن صورت گرفت. زخم‌های ناشی از این خیانت عمیق به اعتماد التیام نیافته بود.

در ماه‌های بعد، کلیسایان مضطرب چندین کلیسا را ​​در مخالفت با احکام تعطیلی اشغال کردند. چرا این فعالان تصادفی در برابر تعطیلی کلیسا مقاومت کردند و اقدامات و واکنش های آنها در مورد کاتولیکیسم مدرن آمریکایی به ما چه می گوید؟ سیتز با تکیه بر کار میدانی گسترده و با توجه دقیق به تاریخ کاتولیک بوستون، داستان‌های مقاومت در برابر کاتولیک‌ها را به زبان خودشان بیان می‌کند و روشن می‌کند که چگونه آنها به بازنگری در گذشته و معانی آن کشیده شدند. ما می شنویم که آنها در مورد محله های خود و اشیاء و خاطرات مقدسی که در اختیار دارند، نحوه ارتباط تاریخچه های شخصی آنها با تاریخ کلیساهای محله خود و ساختارهای اقتدار در کاتولیک فکر می کنند.

مقاومت کنندگان توضیح می دهند که چگونه چگونه است. آنها محله ها و زندگی مذهبی خود را به دست گرفتند و چگونه با مسائل الهیات روزمره احترام و حافظه مبارزه کردند. با روابط بین دین، اجتماع، مکان و آسایش؛ و با معنی کلیسای محلی. بسته نشدنداستانی از درام و ترحم محلی است، اما همچنین مسیری برای تحقیق در مورد سؤالات گسترده تر سنت و تغییر است زیرا توانایی کاتولیک ها برای معنا بخشیدن به زندگی خود در دنیای سکولار را شکل می دهند. p>

In 2004 the Roman Catholic Archdiocese of Boston announced plans to close or merge more than eighty parish churches. Scores of Catholics―28,000, by the archdiocese’s count―would be asked to leave their parishes. The closures came just two years after the first major revelations of clergy sexual abuse and its cover up. Wounds from this profound betrayal of trust had not healed.

In the months that followed, distraught parishioners occupied several churches in opposition to the closure decrees. Why did these accidental activists resist the parish closures, and what do their actions and reactions tell us about modern American Catholicism? Drawing on extensive fieldwork and with careful attention to Boston’s Catholic history, Seitz tells the stories of resisting Catholics in their own words, and illuminates how they were drawn to reconsider the past and its meanings. We hear them reflect on their parishes and the sacred objects and memories they hold, on the way their personal histories connect with the history of their neighborhood churches, and on the structures of authority in Catholicism.

Resisters describe how they took their parishes and religious lives into their own hands, and how they struggled with everyday theological questions of respect and memory; with relationships among religion, community, place, and comfort; and with the meaning of the local church. No Closure is a story of local drama and pathos, but also a path of inquiry into broader questions of tradition and change as they shape Catholics’ ability to make sense of their lives in a secular world.