No Apocalypse, No Integration: Modernism and Postmodernism in Latin America

بحران مدرنیته در آمریکای لاتین چه شکلی به خود می گیرد، وقتی جوامع از لحاظ سیاسی از کار افتاده اند و هیچ برنامه انقلابی در چشم نیست؟ نقد پست مدرن چگونه بر روشنگری و مدینه فاضله در منطقه ای که با مدرنیزاسیون ناقص، امواج جدید خصوصی سازی، توده های بزرگ مردم محروم و ناهمگونی عمیق اجتماعی-فرهنگی مشخص شده است، منعکس می شود؟ در بدون آخرالزمان، بدون ادغاممارتین هوپنهای پیامدهای اجتماعی و فلسفی پیروزی نئولیبرالیسم و ​​فروپاشی برنامه ریزی اجتماعی چپ و دولت در آمریکای لاتین را بررسی می کند.
با شکست جنبش های اتوپیایی که نوید تغییر اجتماعی، گسست پیوند بین تولید دانش و مداخله عملی، و شکست سیاست مدرنیزاسیون و توسعه که پس از جنگ جهانی دوم ایجاد شد، روشنفکران و مبارزان آمریکای لاتین بدون برنامه عملی حیاتی در بن بست رها شده اند. . هوپنهای این بحران ها را از منظری تئوریک تحلیل می کند و از روشنفکران آمریکای لاتین می خواهد که موضوعات مورد مطالعه، واقعیت سیاسی خود و تولیدات فرهنگی جامعه خود را مورد ارزیابی مجدد قرار دهند و همچنین در تاریخ خود عناصری را برای گفتمان جمعی جدید جستجو کنند. هوپنهای با به چالش کشیدن این ایده که پیروی دقیق از یک الگوی عمل واحد می‌تواند جنبش‌های فکری و فرهنگی را نجات دهد، از یک دوره پلورالیسم معرفت‌شناختی حمایت می‌کند و استدلال می‌کند که چنین رویکردی احترام به تفاوت‌ها و تنوع فرهنگی و نظری و هترودوکسی را ارج می‌نهد.
این مقاله این مجموعه برای خوانندگان جامعه شناسی، سیاست عمومی، فلسفه، نظریه فرهنگی، و تاریخ و فرهنگ آمریکای لاتین، و همچنین برای کسانی که علاقه مند به گذار کنونی آمریکای لاتین هستند، جذاب خواهد بود.

What form does the crisis of modernity take in Latin America when societies are politically demobilized and there is no revolutionary agenda in sight? How does postmodern criticism reflect on enlightenment and utopia in a region marked by incomplete modernization, new waves of privatization, great masses of excluded peoples, and profound sociocultural heterogeneity? In No Apocalypse, No Integration Martín Hopenhayn examines the social and philosophical implications of the triumph of neoliberalism and the collapse of leftist and state-sponsored social planning in Latin America.
With the failure of utopian movements that promised social change, the rupture of the link between the production of knowledge and practical intervention, and the defeat of modernization and development policy established after World War II, Latin American intellectuals and militants have been left at an impasse without a vital program of action. Hopenhayn analyzes these crises from a theoretical perspective and calls upon Latin American intellectuals to reevaluate their objects of study, their political reality, and their society’s cultural production, as well as to seek within their own history the elements for a new collective discourse. Challenging the notion that strict adherence to a single paradigm of action can rescue intellectual and cultural movements, Hopenhayn advocates a course of epistemological pluralism, arguing that such an approach values respect for difference and for cultural and theoretical diversity and heterodoxy.
This essay collection will appeal to readers of sociology, public policy, philosophy, cultural theory, and Latin American history and culture, as well as to those with an interest in Latin America’s current transition.