Nietzsche’s Nihilism in Walter Benjamin

این کتاب خطوط نیهیلیسمی را که والتر بنیامین از فردریش نیچه گرفته بود بازسازی می کند که هم نظریه هنر و آوانگارد و هم رویکرد او به کنش سیاسی را تعریف می کند. این کتاب مسیر عجیب و غریب گفتمان فلسفی بنیامین را در بازنمایی مدرن به مثابه محل «فاجعه دائمی» بازمی‌گرداند، جایی که او تلاش می‌کند از طریق امید مسیحایی بر نیهیلیسم نیچه غلبه کند. این کتاب با استفاده از قراردادهای نقد ادبی به بررسی منابع متعدد اندیشه بنیامین می پردازد و نشان می دهد که در پس ماتریالیسمی که بنیامین در تزهای مفهومی تاریخ خود گنجانده است، نیهیلیسم نیچه پنهان است. مائورو پونزی تحلیل می کند که چگونه پروژه آرکیدها بنیامین از چهره هایی مانند بودلر، مارکس، آراگون، پروست و بلانکی به عنوان تمثیلی برای توضیح بسیاری از جنبه های مدرنیته استفاده می کند. نویسنده استدلال می کند که بنیامین از بودلر به عنوان یک الگو استفاده می کند تا بر جنبه تاریک دوران مدرن تأکید کند و کلیدی برای تفسیر روندهای ارتباطی و فرهنگی امروز به ما ارائه دهد.

This book reconstructs the lines of nihilism that Walter Benjamin took from Friedrich Nietzsche that define both his theory of art and the avant-garde, and his approach to political action. It retraces the eccentric route of Benjamin's philosophical discourse in the representation of the modern as a place of “permanent catastrophe”, where he attempts to overcome the Nietzschean nihilism through messianic hope. Using conventions from literary criticism this book explores the many sources of Benjamin's thought, demonstrating that behind the materialism which Benjamin incorporates into his Theses on the Concept of History is hidden Nietzsche's nihilism. Mauro Ponzi analyses how Benjamin’s Arcades Project uses figures such as Baudelaire, Marx, Aragon, Proust and Blanqui as allegories to explain many aspects of modernity. The author argues that Benjamin uses Baudelaire as a paradigm to emphasize the dark side of the modern era, offering us a key to the interpretation of communicative and cultural trends of today.