Nietzsche’s Justice: Naturalism in Search of an Ethics

در کتاب عدالت نیچه، پیتر سدویک موضوع عدالت را به قلب فلسفه متفکر بزرگ می برد. او استدلال می‌کند که برخورد نیچه با عدالت از درگیری با مضامین ترسیم شده در اولین کتابش، تولد تراژدی، سرچشمه می‌گیرد، که مفهوم عدالت مطلق را که از طریق متافیزیک هنری درک می‌شود، فرا می‌خواند. رویارویی نیچه با تراژدی یونانی به توسعه یک مفهوم افسانه ای از عدالت می پردازد که قادر به فراتر رفتن از قراردادهای سخت اجتماعی است. سدویک استدلال می‌کند که اگرچه نوشته‌های بعدی نیچه متافیزیک قبلی او را رد می‌کند، ویژگی اندیشه بالغ او رد امکان بیان شفاهی عدالت موجود در تولد نیست. در عوض، نیچه پس از رد روایت‌های سنتی در مورد ماهیت اراده، مسئولیت اخلاقی و مجازات، به دنبال جوان‌سازی عدالت در قالب‌های طبیعت‌گرایانه است. این تجدید قوا مبتنی بر تفسیر مجدد ریشه ای از ماهیت آزادی انسان و در دیدگاهی از اندیشه اصیل فلسفی به عنوان قانون گذاری ارزش ها و پذیرش اخلاق رحمت است. پیگیری این اخلاق باعث می شود تا اصولی که در آخرین نوشته های نیچه بررسی شده اند، تجدید نظر شود. «عدالت نیچه» هوشمندانه، مختصر و به‌خوبی نوشته شده است، فیلسوفی را نشان می‌دهد که هم از نظر اجتماعی جا افتاده و هم به بحث‌های معاصر درباره ماهیت دولت مدرن گرایش دارد.

In Nietzsche's Justice, Peter Sedgwick takes the theme of justice to the very heart of the great thinker's philosophy. He argues that Nietzsche's treatment of justice springs from an engagement with the themes charted in his first book, The Birth of Tragedy, which invokes the notion of an absolute justice grasped by way of artistic metaphysics. Nietzsche's encounter with Greek tragedy spurs the development of an oracular conception of justice capable of transcending rigid social convention. Sedgwick argues that although Nietzsche's later writings reject his earlier metaphysics, his mature thought is not characterized by a rejection of the possibility of the oracular articulation of justice found in the Birth. Rather, in the aftermath of his rejection of traditional accounts of the nature of will, moral responsibility, and punishment, Nietzsche seeks to rejuvenate justice in naturalistic terms. This rejuvenation is grounded in a radical reinterpretation of the nature of human freedom and in a vision of genuine philosophical thought as the legislation of values and the embracing of an ethic of mercy. The pursuit of this ethic invites a revaluation of the principles explored in Nietzsche's last writings. Smart, concise, and accessibly written, Nietzsche's Justice reveals a philosopher who is both socially embedded and oriented toward contemporary debates on the nature of the modern state.