New digital worlds: Postcolonial digital humanities in theory, praxis, and pedagogy

ظهور علوم انسانی دیجیتال به دلیل تعهد آن به گشودگی، دسترسی و دموکراتیزه کردن دانش بشارت داده شده است، اما تعدادی از سوالات را در مورد حذفیات با توجه به نژاد، جنسیت، جنسیت، ناتوانی و ملت مطرح می کند. علوم انسانی دیجیتال پسااستعماری یکی از رویکردهای کشف و اصلاح نابرابری ها در تولید دانش دیجیتال است که در سیاست دانش عصر اطلاعات دخیل است.

جهان‌های دیجیتال جدید شکل‌گیری مطالعات پسااستعماری و علوم انسانی دیجیتال را به‌عنوان زمینه‌هایی ترسیم می‌کند و شناسایی می‌کند که چگونه می‌توانند در تولید دانش در عصر دیجیتال مداخله کنند. Roopika Risam به بررسی نقش خشونت استعماری در توسعه آرشیوهای دیجیتال و امکانات آرشیو دیجیتال پسااستعماری برای مقاومت در برابر این خشونت می پردازد. او با ارائه خوانشی از ابعاد استعماری سازمان‌های جهانی برای تحقیقات علوم انسانی دیجیتال، تلاش‌هایی را برای تمرکززدایی از این مؤسسات با تأکید بر رویه‌های محلی که شکل‌های جهانی و رویکردهای آموزشی را که از این تمرکززدایی حمایت می‌کنند، تحت تأثیر قرار می‌دهند، بررسی می‌کند. در نهایت، ریسام به آینده‌ی انسان در جهان‌های دیجیتال جدید توجه می‌کند، و ارزیابی می‌کند که چگونه الگوریتم‌ها و نرم‌افزار پردازش زبان طبیعی مورد استفاده در پروژه‌های علوم انسانی دیجیتال، مفاهیم جهانی «انسان» را تولید می‌کنند و همچنین چگونگی مقاومت در برابر این پدیده را ارزیابی می‌کند.
 

The emergence of digital humanities has been heralded for its commitment to openness, access, and the democratizing of knowledge, but it raises a number of questions about omissions with respect to race, gender, sexuality, disability, and nation. Postcolonial digital humanities is one approach to uncovering and remedying inequalities in digital knowledge production, which is implicated in an information-age politics of knowledge. 

New Digital Worlds traces the formation of postcolonial studies and digital humanities as fields, identifying how they can intervene in knowledge production in the digital age. Roopika Risam examines the role of colonial violence in the development of digital archives and the possibilities of postcolonial digital archives for resisting this violence. Offering a reading of the colonialist dimensions of global organizations for digital humanities research, she explores efforts to decenter these institutions by emphasizing the local practices that subtend global formations and pedagogical approaches that support this decentering. Last, Risam attends to human futures in new digital worlds, evaluating both how algorithms and natural language processing software used in digital humanities projects produce universalist notions of the "human" and also how to resist this phenomenon.