New Apelleses and New Apollos: Poet-Artists around the Court of Florence (1537–1587)

این کتاب با روشن کردن نقش کلیدی شعر نویسی به عنوان یک استراتژی فرهنگی از سوی هنرمندان ایتالیایی دوره رنسانس، زمینه جدیدی را ایجاد می کند. این کار با مطالعه گسترده اشعار نقاشان، مجسمه‌سازان، معماران و زرگرانی که تحت رهبری کوزیمو اول و فرانچسکو اول مدیچی در فلورانس فعال بودند انجام می‌دهد - محیطی که در آن بسیاری از دست اندرکاران هنرهای تجسمی رسانه ادبی را تصاحب کردند. برای رسیدگی به مسائل مربوط به حرفه اصلی خود.

آپلیس‌های جدید و آپولوس جدید» در گفتمان‌های رو به رشد علمی درباره زندگی فکری هنرمندان در ایتالیای اولیه «مدرن» مداخله می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه شعر اغلب بینش‌های تازه‌ای درباره «مناظره‌های نظری-هنر، پرسش‌های حمایتی، فرهنگ‌های کارگاهی، مسائل حرفه‌ای» ارائه می‌کند. و شبکه های روابط شخصی

This book breaks new ground by illuminating the key role of verse-writing as a cultural strategy on the part of Italian Renaissance artists. It does so by undertaking a wide-ranging study of poems by painters, sculptors, architects, and goldsmiths who were active in Florence under Cosimo I and Francesco I de’ Medici　– a　milieu in which many practitioners of the visual arts　appropriated the literary medium to address issues related to their primary professions.

New Apelleses, and New Apollos　intervenes in the burgeoning scholarly discourse on the intellectual life of artists in early　modern Italy, revealing how poetry often provides fresh insights into　art-theoretical debates, patronage questions, workshop cultures, issues of professional　identity, and networks of personal relations.