Nevica e ho le prove: Cronache dal paese della cicuta

اگر این کتاب یک افسانه ارمنی بود به این شکل ختم می‌شد: در سبد سه سیب وجود دارد، اولی برای کسانی است که می‌گفتند، دومی برای آن‌هایی که گوش می‌دادند، سومی برای کسانی که فهمیدند. «انگار باید در یک ضد زمان ابدی حرکت کند، همیشه کمی در حاشیه، همیشه کمی از کاری که دیگران انجام می‌دهند آزرده خاطر باشد. با این حال، در نهایت، فضای کمی برای اختراع چیز دیگری وجود دارد. در نهایت، در نحوه گذراندن روزهای خود، در نحوه انجام سیاست یا داشتن روابط عاشقانه، همه آنها کم و بیش یکسان رفتار می کنند. همه این توهم را دارند که زندگی را در دستان خود دارند و هر کسی می داند کجا آن را هدایت می کند، آنگاه متوجه می شویم که شاید در ما دوگانه ای زندگی می کند که به جای ما زندگی می کند و کار می کند. ما اینجا نیستیم.\" یک انسانیت پس از مرگ و کودکانه، کشوری در حال بد. فرانکو آرمینیو تعداد زیادی از صداهای تیز، رام، داغ و بی قرار را در هم می آمیزد و دنیایی از تنهایی شلوغ را روایت می کند.

Se questo libro fosse una favola armena si concluderebbe così: nel cesto ci sono tre mele, la prima è per chi ha raccontato, la seconda per chi è stato a sentire, la terza per chi ha capito.«Come se ci si dovesse muovere in un eterno controtempo, sempre un po ai margini, sempre un po contrariati da quello che fanno gli altri. Eppure, alla fine, cè poco spazio per inventarsi altro. Alla fine nel modo di passare le giornate, nel modo di fare politica o di intrattenere relazioni sentimentali si comportano tutti più o meno allo stesso modo. Ognuno ha lillusione di avere la vita tra le mani e di condurla chissà dove, poi ci si accorge che forse siamo abitati da un sosia che vive e lavora al posto nostro. Noi non ci siamo.» Unumanità postuma e infantile, un paese di cattivo umore. Franco Arminio intreccia una pluralità di voci stridule, sommesse, accalorate, inquiete e racconta un mondo di affollata solitudine.