دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Franco Arminio
سری: Contromano
ISBN (شابک) : 9788842090502
ناشر: Laterza
سال نشر: 2009
تعداد صفحات: 132
زبان: Italian
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 891 کیلوبایت
در صورت ایرانی بودن نویسنده امکان دانلود وجود ندارد و مبلغ عودت داده خواهد شد
در صورت تبدیل فایل کتاب Nevica e ho le prove. Cronache dal paese della cicuta به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب برف می بارد و من مدرک دارم. تواریخ از کشور شوکران نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
\"می ترسم قلبم بشکند. گویی هر روز از تلخی متورم می شود. هر روز صبح با تلخی روز قبل از خواب بیدار می شوم که بر من سنگینی می کند و سی و شش سالی که در این صحرای تارتار گذرانده ام. اما این اولین پاییزی است که در آن احساس آنقدر قوی و همه جا حاضر است. هر کاری می کنم به نیستی خود پی می برم. دوست دارم آدم های موجودی مثل خودم را ببینم و در عوض وان خشک است علاوه بر آب کمی کدر جایی که ما همیشه زندگی میکردیم، گرداب حتی ماهیها را میبرند. اینجا شرارتی بیپایان است. همه ناامید هستند، آماده اند که همه چیز و همه را تحقیر کنند. چگونه میتوانی در این شرایط نفس بکشی؟ چگونه میتوانی به نجات خود فکر کنی؟» فرانکو آرمینیو برمی گردد تا داستان روستاهای ایتالیایی را روایت کند و این بار از قلم او نه مکان ها، که مردم متولد می شوند. با نثری روشن و در عین حال هیجانانگیز، افکار وجودی درهم و برهم یک راوی که به طرز مشکوکی به نویسندهاش شباهت دارد، در سرتاسر صفحه جاری میشود که توسط یک نقطه مقابل پر از شخصیتهای بیدقت زنده تعقیب میشود.
"Temo che mi si spacchi il cuore. Come se ogni giorno si gonfiasse di amarezza. Ogni mattina mi sveglio con l'amarezza del giorno prima che mi pesa addosso e quella di trentasei anni passati in questo deserto dei tartari. Questo però è il primo autunno dove la sensazione è tanto forte, onnipresente. Qualunque cosa faccio mi accorgo della mia inesistenza. Vorrei incontrare delle persone inesistenti come me. E invece la vasca è asciutta. Oltre a quel poco d'acqua torbida dove abbiamo sempre vissuto, il mulinello si è portato via pure i pesci. Qui c'è una cattiveria senza fine. Tutti frustrati, pronti a disprezzare tutto e tutti. Come si fa respirare in queste condizioni? Come si fa a pensare di salvarsi?" Franco Arminio torna a raccontare i paesi italiani e questa volta dalla sua penna non nascono luoghi, ma persone. Con prosa limpida e insieme concitata, scorrono sulla pagina gli sgangherati pensieri esistenziali di un io narrante che somiglia in modo sospetto al suo autore, rincorsi da un controcanto affollato di personaggi sbadatamente vivi.