Neuropsychology of the Sense of Agency: From Consciousness to Action

مسائل پیچیده عاملیت و خود عاملیتی توسط محققان در زمینه های مرتبط روانشناسی و عصب روانشناسی مورد بررسی قرار گرفته است. این جلد به همبستگی‌های شناختی و عصب‌روان‌شناختی به‌عنوان دو روی یک سکه، با هدف برقراری ارتباط بین سخت‌افزار (فرآیندهای مغزی) و نرم‌افزار (فرایندهای شناختی) نمایندگی نمایندگی می‌پردازد. همه سیستم های زنده خود تنظیم می شوند و در هر سیستم زنده ای - چه به کوچکی یک سلول باشد یا یک گیاه یا حیوان کامل - باید بین بخش های متعدد آن ارتباط برقرار شود. علاوه بر این، پیش نیاز موجودات برای عمل، توانایی تمایز بین خود و دیگری است. در انسان، این توانایی ممکن است آموخته شود یا بخشی ذاتی از فرآیند عمل باشد. توضیح غالبی که حس عاملیت اعمال خود ما را توضیح می‌دهد «نظریه نظارت مرکزی» یا «مدل مقایسه‌کننده» است که نظارت بر سیگنال‌های مرکزی و محیطی را که در نتیجه اجرای یک عمل ایجاد می‌شوند، فرض می‌کند. دیدگاه های جایگزین شامل نظریه شبیه سازی است. این مدل‌ها، و همچنین سهم بازنمایی بدن برای نمایندگی، در اینجا با در نظر گرفتن اهمیت بازخورد حس عمقی برای اسناد خود عامل بررسی می‌شوند. در نهایت، همبستگی‌های عصبی عمل و بازنمایی عامل در چارچوب نتایج تجربی اخیر مورد بحث قرار می‌گیرند.

The complex issues of agency and self-agency have been examined by researchers in the related fields of psychology and neuropsychology. This volume approaches the cognitive and neuropsychological correlates as two sides of the same coin, with the aim of establishing a correspondence between the hardware (cerebral processes) and software (cognitive processes) of the representation of agency. All living systems self-regulate, and within any living system - whether it is as small as a cell or a complete plant or animal - there must be communication between its many parts. In addition, a prerequisite for organisms to act is an ability to distinguish between self and other. In humans, this ability may be either learned or comprise an inherent part of the process of action. The predominant account explaining the sense of agency of our own actions is the “central monitoring theory” or “comparator model” which postulates the monitoring of central and peripheral signals arising as a consequence of the execution of an action. Alternative perspectives include simulation theory. These models, as well as the contribution of body representation for agency, are explored here, taking into account the significance of proprioceptive feedback for self-agent attribution. Finally, the neural correlates of action and agent representation are discussed in the context of recent empirical results.