Neuronal Plasticity: Building a Bridge from the Laboratory to the Clinic

پلاستیسیته عصبی: ساختن پلی از آزمایشگاه به کلینیک در زمان مناسبی در تاریخ علوم عصب‌شناسی می‌رسد. در طول بیست سال گذشته رشد انفجاری در درک ما از تغییرات مولکولی، سلولی و آناتومیکی که در روزها و هفته‌های پس از آسیب مغزی رخ می‌دهد، رخ داده است. اکنون واضح است که آموزش و قرار گرفتن در معرض محیط های خاص می تواند انعطاف پذیری عصبی را در حیوانات و انسان های پایین تر تغییر دهد و شکل دهد. به‌ویژه در انسان، روش‌های جدیدی برای ترسیم شکل‌پذیری عصبی در سطح مجموعه یا منطقه‌ای با استفاده از تکنیک‌های تصویربرداری عصبی عملکردی مانند توموگرافی انتشار پوزیترون و تصویربرداری تشدید مغناطیسی عملکردی وجود دارد. تحریک مغناطیسی ترانس جمجمه ای تکنیکی است که می تواند برای ترسیم و تسهیل/مهار انعطاف پذیری عصبی استفاده شود و اخیراً با موفقیت بسیار مورد استفاده قرار گرفته است. طراحی آزمایش‌های نوروپلاستیسیتی و روش‌های مورد استفاده برای تفسیر یافته‌ها نیز پیچیده‌تر شده‌اند. بنابراین، زمان مناسب برای انتقال نتایج آزمایشگاهی به کلینیک به نظر می رسد تا یافته های تجربی در \"میدان\" آزمایش شوند. به طور کلی، جذب نسبتاً آهسته یافته های تجربی در پزشکی توانبخشی وجود دارد. این جلد انگیزه‌ای برای پیشبرد حوزه علوم اعصاب شناختی در تلاش‌هایش برای بهبود زندگی بیمارانی که از آسیب مغزی ناتوان‌کننده رنج می‌برند، کمی بیشتر می‌کند.

Neuronal Plasticity: Building a bridge from the laboratory to the clinic arrives at an opportune time in the history of the neurological sciences. Over the last twenty years there has been an explosive growth in our understanding of the molecular, cellular, and anatomical changes that occur in the days and weeks following brain injury. It is now clear that training and exposure to certain environments can modify and shape neuronal plasticity in lower animals and humans. In humans, in particular, there are new ways of charting neuronal plasticity at the ensemble or regional level using functional neuroimaging techniques such as positron emission tomography and functional magnetic resonance imaging. Transcranial magnetic stimulation is a technique that can be used to both chart and facilitate/inhibit neuronal plasticity and has been used with much recent success. The design of neuroplasticity experiments and the methods used to interpret findings have also become more sophisticated. Thus, the time seems right for transporting the laboratory results to the clinic so that experimental findings can be tested in the "field". In general, there has been a rather slow absorption of the experimental findings in rehabilitation medicine. This volume provides some impetus to moving the field of cognitive neuroscience a little further among in its efforts to improve the lives of patients who have suffered a debilitating brain injury.