Neuroimaging I: Basic Science

تا قبل از ظهورهای اخیر در تصویربرداری عصبی، مغز برای تجسم درون تنی، کوتاهی از روش‌های جراحی مغز و اعصاب یا برخی مواجهه‌های ناگوار تروماتیک غیرقابل دسترس بود. این یک ادای احترام به مشارکت کنندگان اولیه در علوم اعصاب بالینی است که از طریق آنچه، طبق استانداردهای امروزی، اندازه گیری های بسیار خام تلقی می شود، پیشرفت هایی در درک عملکرد مغز ایجاد شد. به عنوان مثال، تئوری های عملکردهای بالاتر قشر مغز توسط الکساندر لوریا یا هانس لوکاس تیبر در دهه 1950 اساساً مبتنی بر افراد نظامی بود که در طول جنگ جهانی دوم دچار جراحات ضربه ای به سر شده بودند. این محققان می‌توانند بیمار را بررسی کنند و محل زخم‌های ورودی و خروجی نافذ روی سر را تعیین کنند. گاهی اوقات آنها فیلم های جمجمه برای شناسایی زخم های شکستگی ورودی و خروجی داشتند، گاهی اوقات گزارش های جراحی مغز و اعصاب در دسترس بود و لوریا حتی این فرصت را داشت که برخی از بیماران را با زخم های آشکار معاینه کند. بنابراین، فرد هر اطلاعاتی را که ممکن است در دسترس باشد، می گیرد و استنباط می کند که چه مناطقی از مغز درگیر هستند، اما هرگز نمی توانند مغز را به تصویر بکشند. البته، با معرفی تصویربرداری از مغز در دهه 1970، این به طور چشمگیری تغییر کرد، اما واقعاً تا دهه 1990 بود که فناوری های آنالیز و نمایش تصویر سرانجام با روش های اصلی تصویربرداری مغزی توموگرافی کامپیوتری (CT) و تشدید مغناطیسی آشنا شدند. تصویربرداری (MRI).

Until recent advents in neuroimaging, the brain had been inaccessible to in vivo visualization, short of neurosurgical procedures or some unfortunate traumatic exposure. It is a tribute to the early contributors to clinical neuroscience that through what, by today's standards, would be deemed extremely crude measure­ ments, advancements in understanding brain function were made. For example, the theories of higher cortical functions of the brain by Aleksandr Luria or Hans-Lukas Teuber in the 1950s were essentially based on military subjects who sustained traumatic head wounds during World War II. These researchers could inspect the patient and determine where penetrating entrance and exit wounds were on the head; sometimes they had skull films to identify entrance and exit fracture wounds, sometimes neurosurgical reports were available, and Luria even had the opportunity to acutely examine some patients with exposed wounds. Thus, one would take whatever information might be available and infer what regions of the brain were involved but could never actually visualize the brain. Of course, this changed dramatically with the introduction of brain imag­ ing in the 1970s, but it really was not until the 1990s that analysis and image display technologies finally caught up with the basic brain-imaging methods of computerized tomography (CT) and magnetic resonance imaging (MRI).