Neuroethics in Higher Education Policy

این کتاب بر روی اخلاق عصبی در آموزش عالی در ایالات متحده تمرکز دارد. این کتاب پس از معرفی خوانندگان با مبانی فلسفی و خط مشی اخلاق اعصاب آموزش عالی، معماهای اساسی در عملکرد عصبی اخلاقی آموزش عالی در دموکراسی های مدرن را بررسی می کند. تمرکز بر اخلاق اعصاب از منظر یادگیری طراحی شده جهانی و طراحی خط مشی، این پروژه را از کارهای دیگر در این زمینه متمایز می کند. پیشرفت در علوم اعصاب و تغییر در نگرش نسبت به ناتوانی، مکانیسم هایی را شناسایی کرده است که از طریق آن زیرساخت های آموزش عالی با افراد عصبی و افراد دارای ناتوانی های شناسایی شده تعامل می کنند تا ظرفیت دانشجویان برای ورود، تداوم و تکمیل آموزش عالی را کاهش دهند. سیاست تا به امروز بر ناتوانی های شناسایی شده به عنوان یک الزام برای اقامت متمرکز شده است. این استراتژی هم تأثیر زیرساخت‌های نامناسب را بر زیرساخت‌هایی که از نظر عصبی معمولی در نظر گرفته می‌شوند دست کم می‌گیرد و هم به طبقه‌بندی بدن دانش‌آموز کمک می‌کند. در نتیجه، شکاف های عصبی اخلاقی در آموزش عالی فراوان است.

This book focuses on neuroethics in higher education in the United States. After introducing readers to the philosophical and policy foundations of the neuroethics of higher education, this book explores essential conundrums in the neuroethical practice of higher education in modern democracies. Focusing on neuroethics from the perspective of universally designed learning and policy design sets this project apart from other work in the field. Advances in neuroscience and changes in attitudes towards disability have identified mechanisms by which higher education infrastructures interact with both individuals considered neurotypical and those with identified disabilities to diminish students’ capacity to enter, persist, and complete higher education. Policy to date has focused on identified disabilities as a requirement for accommodations. This strategy both underestimates the effect of ill-fitting infrastructures on those considered neurologically typical and serves to stratify the student body. As a result, neuroethical gaps abound in higher education.