Neuroendocrinology of Reproduction: Physiology and Behavior

موضوع این کتاب اعصاب غدد درون ریز است، شاخه ای از علم زیست شناسی که به تعاملات بین دو سیستم اصلی یکپارچه اندام حیوانات - سیستم غدد درون ریز و عصبی اختصاص دارد. اگرچه امروزه این علم تلفیقی از غدد درون ریز و زیست‌شناسی عصبی را منعکس می‌کند، این رویکرد مصنوعی نسبتاً جدید است. در آغاز قرن بیستم، زمانی که فیزیولوژیست‌های بریتانیایی، بیلیس و استارلینگ، برای اولین بار غدد درون ریز را به عنوان یک رشته مستقل تحقیقاتی پیشنهاد کردند، آنها تمام تلاش خود را برای ایجاد استقلال ترشحات شیمیایی به طور کلی و استقلال آنها از کنترل عصبی به طور خاص انجام دادند. (Bayliss, W. M. and Starling, E. H., 1902, The location of pancreatic secretion,]. Physiol. 28:325). آنها با پاو لاو بحث کردند، او گفت که تأثیر شدیدی از سیستم عصبی بر پدیده های گوارشی که متخصصان غدد در حال مطالعه بودند وجود دارد. برای چندین دهه، فیزیولوژیست های انگلیسی، حداقل در غرب، غالب بودند. و انتقاد پاولوف توسط پزشکان رشته غدد درون ریز که به تازگی در حال ظهور است مورد توجه قرار نگرفت. از طریق کار هریس، شررها، سایر، اورت، و دیگران، چیزی شبیه تنش علمی در نیمه دوم این قرن وجود داشته است. رشته ترکیبی نورو غدد در حال حاضر به عنوان یکی از سنگ بنای علوم عصبی مدرن در نظر گرفته می شود و در غدد درون ریز پایه و بالینی از اهمیت اساسی برخوردار است.

The subject of this book is neuroendocrinology, that branch of biological science devoted to the interactions between the two major integrative organ systems of animals-the endocrine and nervous systems. Although this science today reflects a fusion of endocrinology and neurobiology, this synthetic ap­ proach is relatively recent. At the beginning of the 20th century, when the British physiologists, Bayliss and Starling, first proposed endocrinology to be an independent field of inquiry, they went to great lengths to establish the autonomy of chemical secretions in general and their independence from nervous control in particular (Bayliss, W. M. , and Starling, E. H. , 1902, The mechanism of pancreatic secretion,]. Physiol. 28:325). They argued with Pav­ lov, who said that there was a strong influence of the nervous system on the gastrointestinal phenomena the endocrinologists were studying. For several decades, the English physiologists prevailed, at least in the West; and Pavlov's critique was not taken to heart by the practitioners of the newly emerging discipline of endocrinology. Through the work of Harris, the Scharrers, Sawyer, Everett, and others, there has been something of a scientific detente in the latter half of this century; the hybrid field of neuroendocrinology is now regarded as one of the corner­ stones of modern neural science and is of fundamental importance in basic and clinical endocrinology.